Vos’ quote is extreem

kort door de bocht

 

“Roglic zal wellicht in Parijs in het geel staan, 

maar het zal Jumbo-Visma zijn dat deze Tour wint”

 

… met die onzin haalt Wim Vos, de zelfverklaarde chef wielrennen van “de koers is van ons” haalt daarmee zelfs de frontpagina van die krant. Van een miscast gesproken.

Voilà, zo simpel is het dus: je laat je omringen door de beste coureurs en je legt hen op om jouw zegepad te effenen.

Jàwèl: Primoz Roglic kan op een exquise team terugvallen: ‘good old’ Tony Martin én Robert Gesink, George Bennett en Sepp Kuss (die zelf voor een spraakmakend klassement in aanmerking komen), schaduwkopman Tom Dumoulin (winnaar van de Giro in 2017) en bovenal Wout Van Aert, die over de volle lengte van het gebalde seizoen de beste renner van het huidige peloton is.

Hoe krijg je die stuk voor stuk steengoede coureurs zo vèr om zich zonder gemor aan jou uit te leveren? Juist, omdat je met meest credibel bent als kandidaat op de eindzege, waarbij men niet mag vergeten dat Primoz Roglic als renner van het jaar 2019 (winnaar van de UAE Tour, Tirreno-Adriateco, de Tour de Romandie, de Vuelta en - door vier ziektedagen - ‘slechts’ derde in de Giro) een hoge status heeft.

 

En toch bestaat Wim Vos het om Primoz Roglic al bij voorbaat te demoniseren als would be winnaar van de 107de Tour, waarbij hij geen enkele moeite ontziet om zijn “gelijk” te staven. Hij ziet drie pijlers voor het geringschat succes van Roglic: niet avontuurlijk, steeds alert, de beste ploeg. Het zijn evidente hoekstenen die Vos als een verwijt aanrekent.

Dat Tadej Pogacar op de zevende dag in de waaierrit naar Lavaur 1’21” verloor op de uitgedunde eerste groep is toch niet de schuld maar wel de verdienste van Primoz Roglic?  

 

En wat dat best teams betreft, was het zoveel anders met Jacques Anquetil, Eddy Merckx, Bernard Hinault en Miguel Indurain de vier coryfeeën die de Tour vijfmaal wonnen. 

 

Even memoreren wie er allemaal Eddy Merckx' zegepaden hielp effenen, in alfabetische orde zijn dat: Etienne Antheunis (1970), Joseph Bruyère (1970, 1971, 1972, 1974), Ludo Delcroix (1974), Jos De Schoenmaecker (1972, 1974), Jos Huysmans (1970, 1971, 1972, 1974), Willy In ’t Ven (1972), Ward Janssens (1974), Marc Lievens (1972, 1974), Frans Mintjens (1969, 1970, 1971, 1972, 1974), Guido Reybrouck (1969), Pietro Scandelli (1969), Jos Spruyt (1969, 1970, 1971, 1972, 1974), Julien Stevens (1969, 1971), Roger Swerts (1969, 1970, 1971, 1972), Georges Van den Berghe (1969, 1970), Martin Van den Bossche (1969, 1972), Vic Van Schil (1969, 1970, 1971, 1972, 1974), Herman Vanspringel (1971), Rinus Wagtmans (1971) en Italo Zilioli (1970).

Waren dàt pipo’s misschien?! 

In de Tour van 1969, 1971 en 1974 namen er overigens slechts dertien ploegen van elk tien renners deel, in 1970 vijftien van tien renners en in 1972 elf van elf renners.

In die jaren was het dus veel gemakkelijker dan nu (22 ploegen van slechts acht renners) om de koers te bepalen en/of alles onder controle te houden. Toch hield Merckx er zich aan om zo goed mogelijk omringd te zijn. Is het daardoor dat hij gewonnen heeft? Néén, het is daardoor dat hij niet verloren heeft omdat er, zoals in 1956 met Roger Walkowiak, een chaotisch verloop kon voorkomen worden. 

Zelfs Eddy zou in zijn eentje en zelfs niet met een zwak team niet alles onder controle hebben kunnen houden. Winnen is een onderneming, wist je toch al?!