Het buitenland was weinig besteed aan hem

Het gekke hart van

Franco BITOSSI

gaat al 80 jaar mee

Incredibile ma vero (ongelooflijk maar waar): het gekke hart wordt vandaag 80 jaar!

Legendarischer dan zijn benen, waarmee hij nochtans 'één en ander' bereikte als wielrenner, was zijn cuore matto die zijn koersdagen even in gevaar bracht. 

Franco Bitossi was daardoor ruim een halve eeuw geleden een curiosum dat velen inspireerde. Paul Rigolle, mijn politieke antipode, noemde er zelfs zijn interessante blog naar: hethartvanbitossi.blogspot.com

Paul ging zijn idool (dat hij even moest delen met Jean-Pierre Monseré) op die mooie dinsdagavond van 30 mei 2006 opzoeken in Empoli. Wat moet dat een beklijvend moment geweest zijn! Paul belooft er ten gepasten tijde uitvoerig op terug te komen. Ik zie er (indien hij mij toestaat) reikhalzend naar uit. 

Franco Bitossi dus, die in mijn eeuwige palmares-ranking uitkomt op de 55ste plaats (15de Italiaan) en in mijn naoorlogse op de 29ste rang (7de Italiaan). Dat is telkens verrassend hoog, in weerwil van het feit dat hij géén grote ronde heeft gewonnen. Daarin uitblinken was essentiëler dan winnen: zevende in de Giro van 1965 (en nog zes andere keren in de top tien, ook driemaal op een rij vanaf 1964 de winnaar der bergprijs), achtste in de Tour 1968 (winnaar op punten). Dagzeges waren des te meer aan hem besteed: 21 in de Giro (plus de paarse puntentrui in 1969 en 1970) en 4 in de Tour.

In de Italiaanse monumentale klassiekers had hij een zware voetafdruk. In Milano-Sanremo bleef hij steken op de derde plaats (na Eddy Merckx en Gianni Motta) en in 1974 werd hij vierde. De Giro di Lombardia lag hem zoveel beter. Naast triomfen in 1967 en in 1970 haalde hij negen (!) andere keren de top tien. Het promoveert hem tot de allertijdse nummer zes en de naoorlogse nummer twee (na Eddy Merckx) in de palmares-ranking van de (voor mij) mooiste klassieker.

De Ronde van Vlaanderen (derde na Eddy Merckx en Felice Gimondi in 1969) en Liège-Bastogne-Liège (tiende in 1967) inspireerden hem veel minder, in Paris-Roubaix zette hij geen enkele keer aan.

Franco Bitossi was een veelwinnaar met ruim 150 successen waarbij ook driemaal (in 1970, 1971 en 1976) het kampioenschap van Italië en tweemaal (in 1965 en 1968) het Kampioenschap van Zürich. Ook de Tour de Suisse 1965, Tirreno-Adriateco 1967 en de Volta a Catalunya 1970 schreef hij bij op zijn uitpuilend palmares. Vrijwel alle grote Italiaanse ééndagskoersen werden daar minstens één keer bijgevoegd. 
Opmerkelijk: Franco trad zelden buiten zijn Italiaanse oevers. 

Graag gezien en invloedrijk als hij was deed de squadra azzurra er op het wereldkampioenschap van 1972 in Gap (Fr.) bijna alles aan om hem aan de regenboogtrui te helpen maar Marino Basso (groot gelijk!) vond dat hij het niet kon laten liggen. Deze ontknoping was de softe versie van de afloop van het WK 1963 in Ronse, waar Benoni Beheyt nòg gedurfder Rik Van Looy de loef afstak. 

Net onder anderen onder anderen Roger De Vlaeminck, Laurent Jalabert, Sean Kelly, Herman Vanspringel, Erik Zabel, … had Franco Bitossi recht op een regenboogtrui als een career achievement award.