Tijdrijden ...

“omdat méten wéten is” !

 

Tijdrijden: als kind vond ik er niets aan. Vreemd die coureurs die één voor één passeerden, waar kon dat goed voor zijn? 

Om gelijke inspanningen af te meten en op een exact rijtje te zetten!

Toen ik Jacques Anquetil op een bepaalde dag halfweg de jaren vijftig bezig zag, overviel mij een coup de foudre waarmee Rik Van Looy, mijn eerste idool, verdrongen werd. Van dan af was tijdrijden voor mij een onweerlegbare parameter, een referentie van ‘méten is wéten!’.

Ik probeer de koersende tieners van het belang van het tijdrijden te overtuigen, zeker nadat ze ootmoedig bekennen “ik kan dàt niet”. Dan stel ik hen de vraag of ze al een koers met voorsprong hebben gewonnen. “Meerdere”, krijg je dan wel eens als antwoord.

“Awel als je een ‘één tegen allen’ kunt winnen, waarom dan geen ‘één tegen één’?”

Je ziet hen nadenken en het opnemen. Op die manier kon ik ooit een jonge zelfverklaarde niet-kunner eens vooruitbranden van een anonieme naar een zevende plaats.

Tijdrijden verliest als discipline veld. Gelukkig gaat de Giro tegen die trend in. Een tijdrit vergt ook meer tijd en organisatie. Zelfs rittenkoersen die meetellen voor de World Tour worden wel eens van een tijdrit en zelfs een proloog verstoken en dat is ongehoord.

Doodjammer dat de G.P. Eddy Merckx vanaf 1980 aan de Heizel na vijfentwintig edities werd opgeschort. Als huldebetoon alleen al voor Eddy had men deze moeten behouden en laten meetellen voor de World Tour. 

Ook het WK ploegentijdrit hield in 2018, na amper zeven edities op te bestaan. Die werd vervangen door godbetert de … Olympische mixed team relay (= gemengde estafette). Geen mens die zich daaraan interesseert waardoor er slechts een beperkt aantal landen aan deelnamen.