De charme van de onvoorspelbare 

Michal KWIATKOWSKI

 

 

Van Michal Kwiatkowski kijk je ook om andere dan voor de hand liggende redenen op: dat hij nog nooit een dagzege had behaald in een grote ronde bijvoorbeeld en dat zijn vorige overwinning al van 10 augustus 2018 dateerde, de eindzege in de Ronde van zijn land. Dit maakte hij nu dubbel en dik goed en droeg zijn triomf piëteitsvol op aan zijn Franse ploegleider Nicolas Portal, die begin maart schielijk overleed aan een hartinfarct. 

Nooit gedacht dat, behalve Primoz Roglic, nog iemand de bolletjestrui van Tadej Pogacar nog in verlegenheid zou brengen. Richard Carapaz deed het met Michal Kwiatkowski in steun. Het behoud wordt heikel want in de afsluitende tijdrit naar La Planche des Belles Filles zal de Sloveen allicht minstens drie punten meer sprokkelen dan de Ecuadoriaan.

Je zou haast denken dat iemand die zo sporadisch wint als Michal Kwiatkowski een loser is. Vergis nu maar niet want hij kan een best fraai zegepalet van overwinningen voorleggen: de Volta ao Algarve 2014, de Strade Bianche 2014 en 2017, het wereldkampioenschap in Ponferrada 2014, de Amstel Gold Race 2015, de E3 Harelbeke 2016, Milano-Sanremo 2017, de Clasica San Sebastian 2017, Tirreno-Adriateco 2018, Tour de Pologne 2019 en eindelijk een dagzege in de grote ronde (in casu de Tour).

Als sowieso de beste Poolse coureur ooit bekleedde hij eind 2019 al rang 202 in mijn eeuwige en rang 154 in mijn naoorlogse palmares-ranking, posities die hij na dit seizoen nog wat verder zal oplijsten.

Ik heb Michal Kwiatkowski altijd een coureur gevonden op wie je geen peil kon trekken. Toen hij in 2013 als 23-jarige debutant elfde werd in de Tour zag ik in hem een klassementsrenner. In zijn tweede Tour kon hij (28ste) niet bevestigen maar ter compensatie werd hij wereldkampioen. In de regenboogtrui werd hij, zeker na zijn tweede plaats in Paris-Nice, verwacht in de voorjaarsklassiekers maar hij stelde teleur tot hij een uitgebreide kopgroep over de knie legde in Amstel Gold Race. Veel kwam er niet meer bij en dat werd gelinkt aan zijn lucratieve overstap naar Team Sky, waar hij leek te stagneren maar de teamplayer in hem was ontwaakt. Men doet er ook goed aan om niets te verwachten van Michal, dan is hij stressvrij op zijn best. In 2019 bleef hij steil onder de verwachtingen en 2020 leek niet anders te worden tot hij het ontredderde Team Ineos in de voorlaatste Alpenrit uit de impasse haalde en gelijk Richard Carapaz naar de pole position loodste in de bergprijs. De dagzege konden ze hem niet ontzeggen.  

 

De 30-jarige Pool vertoont nog geen tekenen van metaalmoeheid niettegenstaande hij al véértien seizoenen aan de top staat want reeds als junior behoorde hij tot de happy few: na winst in de Course de la Paix werd hij Europees wegkampioen en na Ilnur Zakarin (-19”) tweede in de tijdrit. Het jaar daarop zette hij in de Europese tijdrit de puntjes op de i en veertien dagen later werd hij in Cape Town (Zui-dAfrika) wereldkampioen op de weg.