De teleurgang van de nevenklassementen 

Bolletjes komen goed terecht, groen sowieso nièt

 

De andere truien dan. Benoit Cosnefroy heeft de bolletjestrui na zeventien (!) dagen eindelijk afgegeven. Die veroverde hij al tijdens de openingsrit rond Nice door de Côte de Rimiez (c3) tweemaal als eerste te overschrijden. Als een pitbull verdedigde hij zijn kleinood. Het was lonend en het zal hem enorm verbreed hebben als coureur zodat je van hem één en ander mag verwachten in “zijn” koersen, de Amstel (twaalfde in 2019), la Flèche en la Doyenne. Op 30 september, 4 en 10 oktober zal hij zijn limieten nòg beter kunnen verleggen dan in de Tour. Onderschat hem dus niet want hij was het die in Bergen 2017 de wereldtitel bij de beloften veroverde vòòr de kwikzilveren Lennard Kämna. Benoit Cosnefroy verdient voor mij ook de premie van de superstrijdlust.

 

De groene trui heeft nog geen definitieve eigenaar. Met 47 punten meer dan Peter Sagan en 60 meer dan Matteo Trentin heeft Sam Bennett de beste kansen. De Champs Elysées halen kan volstaan. Wie van de drie het ook wordt, het groen is (door het loodzwaar laten doorwegen van de dagelijkse tussenspurt) de jongste jaren eerder een marcelleke dan een trui, die men zou moeten toekennen volgens een optelling van plaatsen! Zoals elke seconde telt voor de gele trui, zo moest elke plaats tellen voor de groene trui. Dat zou wat geven en een kolfje naar de ... pedalen zijn van Wout Van Aert als de langverbeide opvolger van Sean Kelly die zich de groene trui met maximale bravoure toeëigende in 1982, 1983, 1985 en 1989.