Hernieuwde Vueltazege moet soelaas brengen

Een offensieve(re) Primoz ROGLIC 

had de Tour nooit kunnen verliezen

 

De openingsrit van de 75ste Vuelta werd een kanjer en véél meer dan een soortement Clasica San Sebastian, hoe vèr kan een mens er naast zitten?! 

Zo had ook Tim Wellens het nochtans zo begrepen en dus deed hij zijn stinkende best om er wat van te maken. Hij werd zoals zoveel anderen genadeloos weggespoeld door dé klassementsrenners, waarbij meteen duidelijk werd dat Jumbo-Visma voortaan een andere offensievere koers zal varen. 

Sepp Kuss mocht het nuttige aan het aangename koppelen: de gelederen drastisch uitdunnen en heimelijk hopen op de eerste dagzege. Primoz Roglic mocht geamuseerd toekijken hoe de anderen zijn jonge kompaan terughaalden, alvorens hij in de laatste steile hectometers zelf toesloeg om behalve de dagzege wat extra bonificatieseconden te sprokkelen. Amper negen anderen eindigden binnen dezelfde tien tellen, onder wie een verrassende Felix Grossschartner en Hugh Carty (die het leed van Education First omwille van de brute pech van Daniel Felipe Martinez en het uitvallen van Michael Woods wat verzachtte).

Team Jumbo-Visma lijkt even dominant te kunnen zijn als in de Tour. Het  posteerde ook George Bennett, Robert Gesink en (de tegenvallende) Tom Dumoulin in de top twintig binnen de minuut na de winnende kopman. Met zo’n coherent vijftal kun je de eerstvolgende dagen pokeren. Ik denk niet dat ze daarmee zullen dralen zoals wel in de Tour, die Primoz Roglic niet had kunnen verliezen. Dat het toch gebeurde, is eigenlijk de “schuld” van Wout Van Aert, die de voordeur van de favorietengroep op slot hield maar waarmee hij nog het meest de zaak diende van Tadej Pogacar. Die was individueel ontegensprekelijk de beste maar in zijn eentje had hij nooit op gekund tegen het collectieve geel-zwarte overwicht. Het is dus meer dan terecht dat de jonge en niet de oude(re) Sloveen de Tour won. 

Zoveel sportieve gerechtigheid mag Primoz Roglic als titelverdediger ook te beurt vallen in deze Vuelta indien hij zoals te verwachten de beste is. Reeds de eerstvolgende dagen zullen dat uitklaren. Vandaag is er iets lichtere kost maar morgen alweer een aankomst bergop bij de Laguna Negra en op zondag zowaar de … Tourmalet, tenminste indien de Vueltakaravaan Frankrijk binnen mag. Op de eerste maandagse rustdag kan het klassement al in een verregaande beslissende plooi liggen, zelfs al zijn er ook nog hoge aankomsten in Moncalvillo, La Farrapona, El Angliru en La Covatilla. Een veronachtzaam ook de (klim)tijdrit naar de Mirador de Ezaro niet. Globaal allemaal veel te zwaar en dus zullen de best geklasseerden bij verschillende van deze gelegenheden een niet-aanvalsverdrag in acht nemen zoals ook al gebeurde in de Tour en in de Giro.

 

Opmerkelijk: de tiende plaats van de 21-jarige Andrea Bagioli, alweer één van Deceuninck-Quick.Step Next en een volgend element dat van The Wolfpack een team van klassementsrenners kan maken indien Patrick Lefevere ze allemaal bij zich kan houden want wees er maar zeker van dat Joao Almeida en Andrea Bagioli druk zullen gesolliciteerd worden door rijkere teams. Dat viel Enric Mas te beurt na zijn tweede plaats in de Vuelta van 2018. Na een vertwijfeld 2019 gaat het dit jaar met hem de goede kant met hem op: de vijfde in de Tour handhaafde zich op de openingsdag van de Vuelta in het hete spoor van Primoz Roglic.