Peter SAGAN: een gouden handdruk of 'n nieuw begin? 

Jà, ik wil het hier wel degelijk over Peter Sagan hebben na zijn ‘exploot’ van gisteren, waar ik niet inderdaad bepaald vrolijk van werd.

461 dagen na 10 juli 2019 (de 5e etappe in de Tour) heeft de bestbetaalde van het peloton uiteindelijk nog eens gewonnen. Dat op zich is al een ongerijmdheid. Het was an sich een straf nummer, dat zeker! Na vijftig km. wegrijden met enkele anderen bijna teruggepakt worden door het uitdunnende peloton en er dan weer (en nu definitief) mogen van wegrijden (Groupama-FDJ moet ingezien hebben dat 'hun' Arnaud Démare deze rit niet kon winnen).

Toch blijft het, los van de anderen, een exploot van Peter Sagan. Je moet het maar doen, 160 km. in de aanval en de laatste daarvan solo om aan een uurgemiddelde van bijna 44 km. als eerste de finishlijn te overschrijden. Maar hem daarom als een herrezen topper meteen weer de hemel inprijzen is er voor mij over. Het doet mij zelfs denken aan de negende dagzege van Rik Van Looy in de Tour, die hij in 1969 in Nancy behaalde, een gouden handdruk waarop niets meer volgde.

Ik vraag mij af of het met Peter Sagan anders zal lopen en of er hierna nog wat volgt. Zijn lucratief contract bij Bora-Hansgrohe loopt in 2021 af. Voor het eerst sedert lang stond zijn gezicht niet mistrootsig op dedain voor het vak dat van hem een gefortuneerde jongeman heeft gemaakt dankzij een exquise palmares met vooral winst in de Ronde van Vlaanderen 2016, Paris-Roubaix 2018 en bijna in Milano-Sanremo (tweede in 2013 en 2017). Maar in de twee overige monumentale klassiekers, Liège-Bastogne-Liège en Il Lombardia, viel hij in geen velden te bekennen zodat je hem bezwaarlijk kunt onderbrengen in het exclusieve kransje van allrounders in de ééndagskoersen zoals wel Eddy Merckx, Roger De Vlaeminck, Sean Kelly, Francesco Moser, Rik Van Looy, Philippe Gilbert, … op wie hij een heel eind achterophinkt niettegenstaande een loepzuivere hattrick (vanaf 2015) in het wereldkampioenschap en drie overwinningen in Gent-Wevelgem (2013, 2016 en 2018).

Eén en ander lijstte hij vooral op met zijn spraakmakende passages in de Tour: een dozijn dagzeges, vier gele en 125 groene truien waarvan zeven definitieve en het zouden er, zonder zijn betwistbare uitsluiting in 2017, zelfs acht op een rij geweest zijn. Dat groene festival wordt gelardeerd door (indien ik goed geteld heb) 22 tweede, 12 derde, 13 vierde en 9 vijfde plaatsen in de daguitslag. 

Met zijn dagzege in de Giro is hij krèk de honderdste coureur die in de drie grote ronden minstens één keer won.

Als de best betaalde van het peloton (er wordt gewag gemaakt van vijf miljoen) zou hij zich meer als een blijde ambassadeur van zijn sport mogen profileren. Het staat in schril contrast met Mark Cavendish, die maar geen afscheid kan nemen van zijn professionele passie, zoals eerder ook onder anderen Johan Museeuw en Tom Boonen. Zoveel jaren later zijn zij nog altijd die-hards voor het wielrennen.