Of blijft hij toch liever een momentencoureur?

Mads PEDERSEN

heeft het nog steeds om de opvolger 

van Rolf SÖRENSEN te worden

 

Alsof hij van de vloek van de regenboogtrui bevrijd was (zijn titel van Harrogate heeft hij in Imola niet eens verdedigd), begon Mads Pedersen vrijwel feilloos aan de BinckBank Tour. In Ardooie werd hij nog kansloos geklopt door Jasper Philipsen (die daar zijn beste spurt ooit reed) maar in Aalter deed Mads haasje over en maakte hem ook de groene leiderstrui afhandig. 

Met de stimulans van de leiderstrui moet Mads Pedersen deze namiddag in Riemst kunnen bevestigen als tijdrijder want in de tijdrit (21 km.) van de Tour du Poitou Charentes 2017 deed hij zelfs beter dan Jonathan Castroviejo (+26”), wat hij verlengde in de eindzege. Drie weken later in de Danmark Rundt volstond een vierde plaats in de tijdrit voor een nog precieuzere eindzege. 

Mads leek vertrokken toen hij tijdens de aansluitende lente tweede werd na de beter omringde Niki Terpstra maar bevestiging bleef uit tot hij anderhalf jaar later de verrassende wereldkampioen van Harrogate werd.

Ook deze BinckBank Tour zal Mads' status van momentencoureur (nog) niet oplijsten, daarvoor is meer nodig. Door de lockdown kon hij zijn regenboogtrui niet valoriseren maar ook daarna bracht hij te weinig: een dagzege in de Tour de Pologne en een tweede plaats in zowel de eerste als de laatste rit van de Tour.

Mads Pedersen, die op 18 december nog maar 25 jaar wordt, heeft het in zich om de betere versie te worden van Rolf Sörensen, die (tenzij in de WK ploegentijdrit voor junioren in 1983) geen wereldkampioen werd maar wel een standvastige uitblinker in de mooiste ééndagskoersen: winnaar van Paris-Tours 1990, Liège-Bastogne-Liège 1993 en de Ronde van Vlaanderen 1997; derde in Gent-Wevelgem 1989, tweede in Milano-Sanremo (1991), vierde in de Giro di Lombardia 1995, zesde in Paris-Roubaix (1997 en 1998). In de Tour behaalde hij een dagzege in 1994 en 1996 en tussendoor één in de Giro 1995.

Sören was er minder vroeg bij dan Mads maar het duurde. Mads is beduidend minder goed op de hoogtemeters zodat je hem niet hoeft te verwachten in Bastogne of in Lombardia. Niettemin zal Mads Pedersen wel een meervoud verdienen dan Rolf Sörensen twintig jaar geleden. Misschien is Mads té mooi, teveel teddybeer om zijn illustere landgenoot in Sanremo, Vlaanderen en Wevelgem naar de kroon te steken en in Roubaix zelfs te overtreffen.

Mads had het reeds als tiener in zich. Zelfs als klassementsrenner leek hij in 2012 veel in zijn mars te hebben: eindwinnaar van de Tour of Istria (vòòr Sören Kragh Andersen), de Trofeo Karlsberg, de Sint-Martinusprijs - Kontich, Aubel-Thimister-Stavelot, vierde in de Course de la Paix. Eén en ander realiseerde hij als ... 16-jarige eerstejaarsjunior zodat er van hem als tweedejaars nòg méér werd verwacht en opnieuw excelleerde hij: als winnaar van de Course de la Paix (vòòr Mathieu van der Poel) en de Trofeo Karlsberg (bis).  De Sint-Martinusprijs van Kontich liet hij aan zijn kompaan Mathias Krigbaum (die al jaren niet meer koerst), een dichtste ereplaats die hem zwaarder viel op het wereldkampioenschap in Firenze, waar Mathieu van der Poel met kleine voorsprong won.

Als belofte maakte hij de switch naar momentencoureur: winnaar van de Eschborn-Frankfurt 2014 (vòòr Nils Politt) en Gent-Wevelgem 2016. De klassementen liet hij varen voor dagzeges (ZLM Tour, Tour de l’Avenir).

Af en toe wurmde hij zich al met bijval tussen de contractrenner.