Et maintenant,

Julian ALAPHILIPPE?



Het begint een triestige gewoonte te worden dat de hypernerveuze openingsrit(ten) van de Tour met valpartijen bezwangerd zijn. 

De eerste was vreemd aan het peloton: een geschift wijf dat met een persoonlijke boodschap in the picture wilde komen. Ze is daar in de meest overtreffende trap in geslaagd maar dan wel op de kap van veel anderen en waaraan ze (enfin, dat hoop ik) langdurig vooral slapeloze nachten aan overhouden. Daarmee komt ze nog goed weg want voor de lichamelijke, de materiële en de economische schade zal ze allicht nièt moeten / kunnen opdraaien. Daar moet dringend op ingegrepen worden: huizenhoge boetes moeten herhalingen anticiperen. Helaas leven we in een samenleving die selectieve straffeloosheid tolereert. Het niet dragen van een mondmasker wordt dan wel zwaar bestraft. Aangezien de organisatie zich ook voor een stuk verantwoordelijk moet voelen voor zijn publiek had de koersjury moeten ingrijpen en de wedstrijd een tijdlang neutraliseren zodat iedereen met min of meer gelijke kansen aan de finale kon beginnen.

De tweede, nog zwaardere valpartij was wel inherent aan het ijlende peloton. Een renner van B&B Hotels zou het wiel van Tadej Pogačar aangetikt hebben, de titelverdediger ontkwam in tegenstelling tot veel meer anderen, van wie er nogal wat uitgeteld zijn voor de vetste prijzen in Paris. Ben O’Connor, Miguel Angel Lopez, Emanuel Buchmann, Guillaume Martin en Steven Kruijswijk verloren 1’49”; Richie Porte 2’16”, Simon Yates 3’17”, Alejandro Valverde, Rui Costa, Dan Martin en Tao Geogehan Hart 5’33”, Patrick Konrad en Michael Woods 8’49”, Chris Froome 14’37”, hekkensluiter Marc Soler (die vandaag niet verder kan) 24’38”. Moeilijk na te gaan of dat uitsluitend te maken heeft met de valpartijen maar allicht wel.

 

Julian Alaphilippe had er geen uitstaans mee. Op bijna drie kilometer kon hij zich op de Côte de la Fosse aux Loups, na een gouden assist van Dries Devenyns, niet langer bedwingen. Zijn uitval leek voortvarend maar hij hield vol. Daarmee herinnerde hij aan zijn verschroeiende demarrage op het WK in Imola. Het delirium van zijn leven revisited: als kakelverse papa le maillot jaune over zijn regenboog mogen trekken. Nino kruipt kortelings, kraaiend van de pret, rond in een knalgeel pakje.

Daarmee heeft Julian al voor de tweede keer de vloek van de wereldtitel bezworen na een eerste keer eind april: winnaar van La Flèche Wallonne en tweede in Liège-Bastogne-Liège. En er volgt ongetwijfeld nog meer. Julian mag, al of niet met een tweede dagzege op een rij, in staat geacht worden om zijn pole position te versterken. Drie dagen later volgt de tijdrit (27,2 km.) van Changé naar Laval. Twee jaar geleden brandde le maillot jaune hem in de exact even lange tijdrit van Pau vooruit. Hij won die zelfs zodat hij het klassement elf dagen bleef aanvoeren tot de ingekorte Alpenritten hem de das omdeden. 

2019 zou hij wel eens kunnen herhalen, al moet hij daarvoor eerst de hoge Alpen trotseren die een stop hebben op Le Grand-Bornand en in Tignes. Ideaal zou, althans volgens mij, zijn dat hij er zijn leiderstrui nipt bij inschiet zodat het team van zijn overnemer het  slopende koersheft krijgt toebedeeld. Dan zou Julian verschoond zijn van de dagelijkse verplichte geplogenheden zodat hij beter gerecupereerd vanuit de luwte zijn ding kan doen. In de Tour van 2019 was dat niet het geval en toch sleepte hij de vijfde eindplaats uit de brand. Dat hij dit jaar, een week na de Champs-Elysées, verzaakt aan de Olympische wegrit is significant voor zijn zingeving op een spraakmakend klassement. Zoals iemand het perfect verwoordde: "Alaphilippe is de beste wanneer hij op zijn best is".