Subtopper met ‘zo van die dagen’

 

Alexey LUTSENKO

schrijf hem niet te gauw af, 

hij is tenslotte ‘nog maar’ 28

 

Toch zou ik nòg liever Ilan VAN WILDER zijn

Je bent nooit klaar met Alexey Lutsenko, de Kazachse wereldkampioen bij de beloften in Valkenburg 2012, waar hij Bryan Coquard en Tom Van Asbroeck onder zich kreeg op het podium.

Alexey maakte toen al deel uit van Astana, waar hij de protégé is van zijn illustere landgenoot Alexandre Vinokourov die na zijn Olympische titel in Londen meteen manager werd van het World Tour Team dat rijkelijk gespijsd wordt door Kazachse staatsbedrijven.

Lutsenko moet je niet verwachten in de grote klassiekers noch in de klassementswedstrijden maar toch blijft er genoeg over om ‘er zo van die dagen’ uit te pikken zoals met een dagzege in de Tour de Suisse 2015, Paris-Nice 2016, de Vuelta 2017, Tirreno-Adriatico 2019 en bovenal in de Tour van 2020. In 2019 won hij binnen de drie dagen de Coppa Sabatini en de Memorial Marco Pantani.

Tijdrijden was vooralsnog de-ver-van-zijn bed-show, al werd hij in het WK 12de in Ponferrada 2014 en 13de in Innsbruck 2018. 

Misschien heeft hij zich dat plots herinnerd in het Critérium du Dauphiné, waarop hij duidelijk zijn zinnen had gezet. Hij verbeterde de verrassend scherpe tijd van zijn kompaan Ion Izagirre met acht seconden, één tel te weinig om van de ook al verbazende Lukas Pöstlberger de gele leiderstrui over te nemen. Misschien is dat Lutsenko's stijloefening om na te gaan hoe ver hij als klassementsrenner kan komen in de Tour, waarin hij nog niet dichter eindigde dan de 19de plaats (in 2019). 

 

Nog méér en een mogelijk rijkere toekomst heeft de acht jaar jongere Ilan Van Wilder, die de top vijf haalde in deze tijdrit en die na knappe prestaties in de Coppi e Bartali, de Itzulia Basque Country en de Tour de Romandie wel eens in de top tien zou kunnen uitkomen. Dit zou een opsteker van formaat zijn voor deze klepper, die nog maar net 21 jaar is geworden of nòg ruim een jaar jonger dan Remco Evenepoel.