Carrièreherfst van Philippe Gilbert 
wordt een fraaie nazomer

Philippe Gilbert heeft de kaap van tien dagzeges (drie in de Giro, één in de Tour en zes in de Vuelta) gerond. Dat lag niet meteen in de lijn van de algemene verwachtingen. Phil verraste in Paris-Roubaix na een door gezondheidsproblemen gehypothekeerd voorjaar (opgave in Dwars door Vlaanderen en in de Ronde van Vlaanderen). Maar zoals Rik Van Looy een halve eeuw geleden orakelde: topconditie is een ... ziekte! 

Tot het winnen van Paris-Roubaix achtte ik Gilbert hoegenaamd niet in staat, maar ik (shame on me) moet ootmoedig bekennen dat er zoveel was waartoe ik Gilbert niet in staat achtte, zoals nu nog steeds Milano-Sanremo, waarin hij zowel in 2008 (na Fabian Cancellaraen Filippo Pozzato) als in 2011 derde (na godbetert Matthew Goss en weer Fabian Cancellara) werd. De qua profiel gemakkelijkste monumentale klassieker is daardoor voor een coureur van het type Gilbert (met een beperkte explosiviteit) de moeilijkste om te winnen. Slecht weer zou zijn natuurlijke bondgenoot kunnen zijn.

Paris-Roubaix gewonnen of niet: de Ardennees werd toch niet weerhouden voor de Tour, waarop hij zo vurig hoopte wegens le Grand Départ à Bruxelles, waar hij hoopte op een dagzege en/of een gele trui. Hij paste evenwel niet in het plaatje waarin Julian Alaphilippe en Elia Viviani de speerpunten waren. Patrick Lefevere besliste, in overleg met de sportieve cel, in eer en geweten en zou dat in voorkomend geval evenzeer gedaan hebben met zijn eigen zoon. Pat en de zijnen werden door de feiten in het gelijk gesteld want Julian werd de absolute smaakmaker van Tour 2019 en Elia won in Nancy, waarna nog tweemaal tweede en éénmaal derde.

Het vermoeden bestond dat Gilbert, nadat hij vierde werd in het kampioenschap van België in Gent (waar hij Wout Van Aert een lelijke zwieper toediende), tijdens de zomer de teugels zou vieren. Zijn passages in de Adriatica Ionica en in Binck Bank waren matig, wat niet het beste liet verhopen voor de Vuelta, die hij wel eens als een troostprijs kon behartigen. Het werd vanaf de ploegentijdrit van Torrevieja ontkend. Deceuninck-Quick.Step zou die hebben gewonnen indien het niet had moeten afremmen en uitwijken voor de slordig geparkeerde volgwagen van Jumbo-Visma, die zijn gevallen renners bijstand wilde verlenen. In dat geval komt Gilbert voor minstens één dag in het bezit van de rode leiderstrui. Niet dus en de volgende tien ritten kwam hij amper in beeld. Hij had evenwel twaalfde rit aangestipt in Bilbao, waar hij zich in de juiste ontsnapping nestelde en er zich in kon handhaven om, met de niet geringe steun van Tim De Clercq, de finale naar zijn pedalen te zetten. 

Le voilà donc,Philippe Gilbert, die zijn carrièreherfst tot een fraaie nazomer verbuigt. Met Greg Van Avermaetwordt hij de Belgische speerpunt op het “Vlaamse” parcours van het wereldkampioenschap in Yorkshire. Mikt hij aansluitend op een derde zege in Il Lombardia?

Tussen die bedrijven door naamtekende hij een driejarig contract bij Lotto-Soudal zodat hij tot na zijn 40^steverjaardag op de barricadenblijft. Ik hoop voor algemeen manager John Lelanguedat hij zijn poulain op dezelfde basis zal verlonen als Patrick Lefevere, hetzij met duizelingwekkende bonussen in plaats van huizenhoge maandgelden want anders wordt dit geen goede match zoals zijn vijfde campagne bij BMC toen hij zich decompressie permitteerde na zijn wonderjaar 2011 en zijn regenboogtrui in 2013. Ik denk dat BMC de “uitbollende” Philippe Gilbert liever kwijt dan rijk was. Toch wilde hij Philippe nog één uitdaging aangaan: koersen in de kleuren van (Deceuninck-)Quick.Step. Patrick Lefevere voelde zich gevleid maar niet verleid en dekte zich in door hem vooral te verlonen op basis van prestaties en niet op grond van zijn status. En hoe het werkte! Patrick schrok zich een hoedje dat hij zò herhaaldelijk de financiële reserves moest aanspreken maar deed dat niet ongaarne want het was de prijs van onbetaalbare winst in de Ronde van Vlaanderen en de Amstel in 2017, podiumplaatsen in Harelbeke en Roubaix in 2018 (en deelachtigheid aan andere ploegsuccessen), winst in Paris-Roubaix en in de Vuelta in 2019, het nog niet beëindigde zeventiende seizoen van Philippe Gilbert.

Hij is de Belgische versie van de (nog) twee jaar oudere Alejandro Valverde, een oneindig betere klassementsrenner die het evenwel in de monumentale klassiekers, behoudens in Liège-Bastogne-Liège, moet afleggen.