Gestuurde selectie sloeg nergens op …
Vlaamse beloften gebuisd
De Belgische beloften hebben, om het eufimistisch te stellen, op weg naar Harrogate geen onverdeeld goede beurt gemaakt. Amper twee van de zes (onder wie drie contractrenners) konden zich onderscheiden. Meer dan de coureurs verdient de (door één of meer bemoeiallen) gestuurde selectie een buis.
Stan Dewulf verdiende de (niet toegekende) prijs van de strijdlust voor zijn onverdroten ijver in de vroege ontsnapping met acht waarmee hij zijn vijf landgenoten in de comfortzone zette. Had hij zich beter gedeisd gehouden tot aan de finale? Misschien, maar dat is praat achteraf. Het was mogelijk dat er meer anderen kwamen aansluiten om de ontsnapping te doen slagen. Het was alvast dank zij Stan dat er tenminste één turquoise trui in beeld.
Ilan Van Wilder, de enige van het bouwjaar 2000 die in de top twintig eindigde, handhaafde zich langdurig voorin. Meer een klassementsrenner dan een costaud mocht er van hem niet meer verwacht worden.
Jasper Philipsen zakte loodzwaar door het ijs. Zonder een trap teveel te moeten geven miste hij de beslissende afscheiding en vocht niet eens terug. Was hij conditioneel wel in orde? Twee weken geleden werd hij tijdens het Canadese weekend al hopeloos zoek gereden. De 63ste koersdag was teveel aan?! Wist men dat dan niet bij voorbaat?
Brent Van Moer, net als Stan Van Tricht betrokken in de valpartij vòòr de cruciale klim, was na zijn mislopen tijdrit aan de verwachte decompressie toe.
Jens Reynders deed inderdaad ook mee, hij reed zelfs uit (59steop 12’42”) maar niemand die er wat van merkte. Zijn onbegrijpelijke selectie (om Wallonie-Bruxelles te behagen) was een vergiftigd geschenk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten