Zin en onzin van ploegentijdritten

Het WK ploegentijdrijden voor merkenteams, dat in Valkenburg 2012 een eerste keer werd georganiseerd, stierf al op zondagavond 23 september 2018 een stille dood.

Dat betekende een aderlating in het batenplaatje van de UCI, dat dus iets anders moest verzinnen. “Inventief” als ze zijn kwamen ze uit bij een Team Trial Mixed Relay voor landenploegen,hetzij drie mannen die na één ronde worden afgelost door drie vrouwen. Het onding kende begin augustus zijn primeur op de Europese kampioenschappen in Alkmaar en dat draaide uit op een nipte thuiszege voor Nederland. De desinteresse van de mannen werd er met lede ogen aanzien, het brede publiek voerde zich allesbehalve aangesproken en op het wereldkampioenschap in Yorkshire zal dat niet anders zijn 

De UCI dacht nochtans het buskruit te hebben (her)uitgevonden, hoegenaamd niet dus. Patrick Lefevere is not amused, om het zacht uit te drukken en ik kan alweer niet anders dan hem gelijk te geven. Hij gaat daarin zelfs zo ver in dat hij pleit voor een boycot. Dat daarvoor de traditionele ploegentijdrit, waaraan de beste coureurs wèl deelnamen, moest wijken, is voor hem onaanvaardbaar. Dat hij met zijn discipelen vier van de zeven keer won hoeft daar niet per se in mee te spelen.

Ik ben een grote fan van ploegentijdritten voor merkenteams (!) op de wereldkampioenschappen maar nièt in de grote ronden waarmee men de sterkste teams nog sterker maakt en hun kopmannen extra bevoordeelt en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Daar dienen individuele tijdritten voor maar die worden helaas almaar mee gereduceerd.

Ploegentijdrijden herinnert mij vooral aan de zalige tijd (1962-1994) van de … 100 km., voor liefhebbers nog wel. In dat verhaal waren de vier (!) Pettersons (Erik, Gösta, Stureen Tomas) de meest markante jongens. Voor Zweden scoorden ze vanaf 1967 een loepzuivere hattrick. Gösta was individueel vèruit de beste. Hij won (vòòr Herman Vanspringel) de Giro d’Italia 1971, één jaar nadat hij als derde op het eindpodium van de Tour stond. Velen zullen het nooit vernomen hebben of al vergeten zijn dat België het in deze discipline in Mendrisio 1971 haalde met Staf Hermans, Staf Van Cauter, Ludo Vander Lindenen Louis Verreydt. Twee van de vier stierven op vrij jonge leeftijd: de 27-jarige Louis op 25 november 1977 en de 32-jarige Ludo op 14 december 1983. De beide Stafs overleefden. Staf Van Cauter deed in juli 1999 tijdens het Nederlandse TV-programma “Netwerk” een ophefmakende bekentenis dat hij zich aan dopinggebruik bezondigde.

"Anabolen en corticoïden, bijna iedereen gebruikte dat toen", zei hij toen onomwonden. Staf brak als beroepsrenner niet door omdat hij voor universitaire studies opteerde, waardoor hij als burgerlijk ingenieur een mooie managersloopbaan als kon uitbouwen in de Verenigde Staten.

De zalige tijd van de 100 km. ploegentijdrit verbleekt bij dat verhaal want de vier Belgische laureaten zullen wel lang niet de enigen geweest zijn die daar hun grenzen even onrechtmatig als onverantwoord hebben verlegd. In die context is het huidige tijdvak veel zaliger tot het tegendeel zou blijken.