Tadej Pogacar en de slag om de arm
omwille van Fabio Aru
omwille van Fabio Aru
De 73ste Vuelta kreeg dan toch een serene ontknoping. De moegestreden toppers ontzagen mekaar omdat een batige wending er toch niet meer inzat. Enkel de Sloveen Tadej Pogacar had, exact een week vòòr zijn 21ste verjaardag, nog een frisse kop en dito lichaam dat hij in de kou en de regen vooruitbrandde op 38 kilometer van de Plataforma de Gredos en waarmee hij zelfs Primoz Roglic en Alejandro Valverde nog in verlegenheid bracht én Nairo Quintana én Miguel Angel Lopezeffectief passeerde in het tijdklassement. Hij sloeg meerdere slagen in één klap: een stek op het eindpodium, de definitieve witte trui van beste (piep)jongere en zelfs de groene trui van de puntenstand was heel nabij. Bovenal waren er zijn dagzeges (géén hattrick, want dat is drie voltreffers op een ononderbroken rij) wel een fabuleuze drieslager netjes verspreid over de drie weken: op Cortals d'Encamp (negende dag), op Los Machucos (dertiende dag) en op La Plataforma de Gredos (twintigste dag). Het verschil met Primoz Roglic is geringer dan 2’55” die hem scheidden van Primoz Roglic en zeker de 22” van Alejandro Valverde, die matematisch zijn … vader zou kunnen zijn. Zo verloor Pogacar een volle minuut tijdens de inleidende ploegentijdrit in Torrevieja, meegesleurd in de collectieve uitschuiver van UAE Team Emirates.
Tadej Pogacar wordt in één adem vernoemd met de twintig maanden oudere Tourwinnaar Egan Arley Bernal als dé klassementsrenner van de eerstvolgende seizoenen en daar is dus alle reden toe. Toch wens ik een slag om de arm te houden, gelet op wat met Fabio Aru gebeurde. Hij maakte met maximale bombarie zijn opwachting in het profpeloton nadat hij vanaf 2011 tweemaal op een rij de maatstavende Giro della d'Aosta Mont Blanc won. Hij stootte meteen door met podiumplaatsen in de Giro van 2014 (derde) en van 2015 (tweede). Aansluitend won hij de Vuelta en ook de Tour (vijfde in 2017) lag binnen zijn bereik. Eén en ander werd gelardeerd met zes dagzeges. Düren is een mooie stad en Bleibendüren een wereldstad, die Fabio Aru niet bereikte. Vanaf 2018 ging het steil bergaf met hem en in 2019 zal een veertiende eindplaats in de Tour zijn voornaamste wapenfeit(je) zijn. Hij had zich nochtans laten opereren aan een beknelde heupslagader maar die ingreep bracht hem niet terug als toprenner. Hij bleek in de Vuelta zelfs niet goed genoeg om steun te bieden aan zijn Sloveense kopman die het voortouw overnam bij UAE Team Emiratis, waar Aru nog een lopend contract heeft. Op zijn 29ste lijkt Fabio Aru al het beste te hebben gehad en het is zeer de vraag of hij zich zal kunnen heropladen voor een rol van modelhelper van Tadej Pogacar.
Tadej Pogacar zal wel anders dan Fabio Aru in mekaar steken: Spartaans opgevoed in Slovenië en daardoor beter bestand tegen de mondaine verlokkingen, al weet je maar nooit hoe dat bij hem evolueert. Dezelfde bedenkingen gelden trouwens ook voor onder anderen Remco Evenepoel en Mathieu van der Poel, die weliswaar op een sterke familiale buffer kunnen terugvallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten