Een warme mens die "koers ademt" ...

Sir José wordt zeventig

Op wat misschien één van de mooiste dagen uit de Vlaamse wielergeschiedenis wordt viert en/of betreurt José De Cauwerzijn 70^steverjaardag. Hij weet zijn dagen zorgvuldig te kiezen, de José.

Hij heeft dat met de vijf en een half jaar jongere Patrick Lefevere gemeen dat hij een bescheiden coureur was met een dagzege in de Vuelta als hoogste goed. José zong het, als toeverlaat van Hennie Kuiper, in het aktieve wielrennen langer uit dan Patrick. Beiden evolueerden in die nadagen uit tot absolute toppers in hun vak van co-commentator bij de beste wielerzender respectievelijk ceo-manager van de succesrijkste wielerstichting ooit. 

Indien er één niet-coureur mag beweren dat hij de Tour, die hij vanaf 1975 zelf vijfmaal op een rij uitreed, "gewonnen" heeft dan is dat José De Cauwer, die zijn ADR-kopman Greg LeMond een zetje gaf aan de vooravond van de beslissende tijdrit in 1989. Hij kreeg het, bij nacht en ontij, gearrangeerd dat de Amerikaan met een triatlonstuur en dus in een meer aerodynamische houding mocht rijden en dat scheelde de slok op de borrel om Laurent Fignon alsnog te passeren. José kreeg er stank als dank voor. Het ADR-project zat niet goed maar was voor LeMond wel de springplank om zijn rennerscarrière te relanceren. Als Tourwinnaar en aansluitend ook als wereldkampioen werd zijn rennerswaarde verveelvoudigd en die verzilverde hij zonder José De Cauwer erbij te betrekken. Chicken George liet niet enkel zijn grote redder maar de hele ploeg laffelijk in de steek. José kon vooral dat laatste niet hebben en meende zijn verantwoordelijkheid te moeten opnemen. Argeloos als hij was beriep hij zich daarvoor op gigantische eigen middelen maar die miljoenen zou hij nooit terugzien en er tot vorig jaar de zware gevolgen van dragen. Zijn goed hart speelde hem nog een tweede keer parten, waarbij hij met lede ogen moest aanzien hoeveel getrouwen hem lieten vallen. Uit die dagen dateert zijn quote: “We hebben met zijn allen veel maten maar o zo bitter weinig vrienden.” 

Toch bleef hij, die eerder in de privésfeer al zware tegenslagen had gekend, een bijzonder aimabel en optimitisch man die zich terecht kon handhaven in de wielrennerij.

Hij was de nationale bondscoach toen Tom Boonen in Madrid 2005 wereldkampioen werd. José kreeg zijn discipelen op één lijn en niet in het minst Peter Van Petegem, die de voornaamste hoeksteen werd van die onverhoopte regenboogtrui. 

José werd aansluitend verantwoordelijk voor de jeugdopleiding van Silence-Lottoen occasioneel ook ploegleider. Marc Coucke zag evenwel in hem géén … Kompany en gelukkig maar (althans voor José). 

Het zette de poort naar zijn ware roeping wijd open: co-commentator op de Vlaamse televisie en de onafscheidelijke sidekick van Michel Wuyts, Renaat Schotte en meer anderen. De ernstige en ludieke één-twéétjes die hij met hen opzette, zijn hoogstandjes van  kennis en vernuft die nu en dan een lachsalvo ontlokken. Het duo verstaat zelfs de kunst om morsdode ritten in leven te houden en naar een niet meer verwachte climax te voeren. 

José De Cauwer is een aandoenlijk dankbare medemens. In zijn moeilijke dagen informeerde ik, via zijn fascinerende echtgenote Sylvana, geregeld hoe het met José ging. Hij was daar zo blij mee dat hij mij jaren later depanneerde voor een wielernamiddag, waarvoor de aanvankelijke eyecatcher op de valreep had afgezegd.

Ik belde José daarover op zaterdag, hij was nog maar net terug van een langdurig verblijf in het buitenland maar zei onmiddellijk toe om ‘overmorgen’ gratis af te komen. Het werd een (door Dirk Meulders geleide) onvergetelijke praatnamiddag die ik graag nog eens zou overdoen. Hem kennende zal ik het geen tweemaal moeten vragen want via fietsvakanties heeft hij ook in Blankenberge kennissen overgehouden. Ze zullen hem graag terugzien en hij hen.