een modale coureur die alsnog een
grote meneer werd in het wielrennen
Tijdens de zomer van 2018 had ik het genoegen om een hele vooravond met hem te delen in zijn fraaie tuin. Ik kwam onder de indruk van zijn expertise in het wielervak en zijn gigantisch zelfbewustzijn. En oh wat had hij veel te debiteren en het mocht allemaal doorverteld worden.
 |
| (foto perempic@rchief - Peter REMMERIE) |
- “De finale liep over vijftig kilometer of 175 baanronden van 285 meter. Om de vijf toeren moest er voor punten gespurt worden. Ik graaide de eerste mee en werd tweede of derde in de volgende. Daarna hield ik mij wat gedeisder en controlerend met Michel Vaarten in steun. Dat was ook nodig want de minder explosieve Hans-Hendrik Oersted maakte zich uit de voeten met Walter Baumgartner. Toen de groep aan het talmen ging, versnelde ik met Jean-Jacques Rebière en dichtte de kloof. De anderen werden op minstens één ronde gezet. Ik was de snelste van de vier en behield het hoogste aantal punten.”
Het goud van München betekende de aanzet was van een spectaculaire doorstart op de weg die vooral op Spaanse bodem gestalte kreeg. Hij was voorafgaand een avonturier die liever de Grote Plas overstak dan te verwijlen in de Vlaamse kermiskoersen waar hij ongetwijfeld een sant in eigen land zou zijn geweest. The States worden zijn nieuwe uitvalsbasis. Op dat continent behaalde hij zowel in 1977 als in 1978 een dagzege in de Coors Classic. In die contreien raakte hij bevriend met een zekere Greg LeMond die hij bijzonder hoog inschatte en die hij dus overtuigde om op het oude continent neer te strijken om er zijn exceptionele talenten te verzilveren.
Noël vergat daarbij zichzelf niet en werd op zijn 24ste contractrenner. Hij ontpopte zich meteen tot een notoir winnaar maar zijn meeste overwinningen maakten bij Vlaamse ploegen te weinig indruk. Daar trad verandering toen die bleven oplopen én almaar aan kwaliteit wonnen.
Hij klopte op de uci-kalender af op 59 zegestreepjes, waarvan de allermeeste op Spaanse bodem: 10 in Valencia, 7 in de Ruta del Sol, 5 in Cantabria, 3 in Aragon, 2 in Azahar, 1 in Catalunya en bovenal zes dag in dé Vuelta. Eén keer kwam hij dicht bij een dagzege in de Tour, in 1984 te Béthune, waar Ferdi Van den Haute wijselijk de vlucht vooruit had genomen. In la douce France behaalde Noël ook twee dagzeges in Paris-Nice.
In de klassiekers was Noël enkel in Milano-Sanremo een beetje aan zet met achtste plaatsen in 1983 en 1984. Eéndagskoersen waren weinig besteed aan hem tenzij de Trofeo Luis Puig (die hij driemaal won) en de Ronde van Limburg 1984. Met de kermiskoersen in Westrozebeke en Evergem daarbovenop was hij hoegenaamd géén sant in eigen land.
Enkel Teka (een Spaanse fabrikant van huishoudapparaten) zag meer dan wat in hem en was bereid hem navenant te verlonen. Als sprinter won Noël in zijn debuutjaar meteen vijftien (!) keer, vrijwel telkens op het Iberische schiereiland. Het bracht hem niet aan het zweven maar blijvend beseffen wat hij vermocht en wat niet en daar haalde hij het maximum uit, sportief én financieel.
Hij breide er nog een aardiger verlengstuk aan, eerst als sportief directeur bij Motorola, waar Lance Armstrong en Steve Bauer doorbraken. Daarna trad hij in dienst van de Amerikaanse federatie als scout en jeugdcoach met een Europese uitvalsbasis met in Izegem een zelf gecreëerd Cycling House Belgium. Hij zette de kroon op het werk als logistiek manager en occasionele ploegleider bij het BMC Racing Team.
Noël Dejonckheere was een grote meneer in het internationale wielrennen. Hij overleed tijdens hetzelfde etmaal als de voetbalster Pelé aan wie de Vlaamse sportbladzijden ettelijke bladzijden besteden maar voor de vijftien jaar jonger gestorven Izegemnaar kon er slechts een voetnoot van af. Gelukkig was er opnieuw Hugo Coorevits er is om hem op sportwereld.be een passender uitgeleide te doen. Monumenten respecteren mekaar, weetjewel?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten