Vandaag is het de 89ste geboortedag van 

Rik VAN LOOY, over wie je nooit uitverteld bent

 

1959 was zijn Premier 

Grand Cru classé

 

... met de Giro di Lombardia als orgelpunt

 

Hij was dé absolute renner van 1959 met, tussen Vlaanderen en Lombardia door, zelfs dichte ereplaatsen in de Vuelta (3de) en in de Giro (4de), telkens opgelijst met vier (!) dagzeges.

Rik VAN LOOY tijdens zijn ereronde na de Giro di Lombardia 1959.
(foto perempic@rchief - Peter REMMERIE)

Vooral zijn passages in de Giro waren spraakmakend. Op zijn vierde plaats in 1959 volgde een elfde in 1960 op een kwartier van Jacques Anquetil na drie dagzeges en winnaar op punten én uitgeroepen tot … bergkoning. Dat moest eigenlijk zijn winnaar van de bergprijs want hij was bijlange niet de beste klimmer die in de zware Alpenrit van Trento naar Bormio wijselijk de vlucht vooruitnam voor een heroïsche aanval, grote voorsprong nam en een pak punten sprokkelde tot de Passo di Tonale overleefde maar niet tot de Passo di Gavia, waarop Charly Gaul en Imerio Massignan hem nog zeven minuten terugzetten.

Meer dan ooit leefde in die jaren de illusie op dat hij ook in de Tour een rol van betekenis kon spelen zoals hij in 1963 deed met vier dagzeges, eindwinst op punten en onbedoeld tiende in het tijdklassement. In deze gaat de vergelijking met Wout van Aert (nòg beter op de hoogtemeters en bovenal in het tijdrijden) meer dan een beetje op. Van Looy moest binnen zijn team geen rekening houden met kansrijkere maats voor het tijdklassement zoals van Aert wel met Primož Roglič en Jonas Vingegaard. Omdat de Tour pas vanaf 1962 met merkenploegen werd betwist, wilde Van Looy er niet eerder aan deelnemen. Rik was in 1962 een Wout avant-la-lettre die elke rit als een klassieker opvatte tot hij in de Pyreneeënrit van Bayonne naar Pau door een motard aangereden werd en met een nierscheur tot opgave gedwongen. Jef Planckaert, Van Looys eerste luitenant, mocht het voortouw overnemen en deed dat met verve tot de 68 km. tijdrit naar Lyon op dag 20 was er teveel aan om Jacques Anquetil (-5’19”) af te houden.

De val van Rik Van Looy in de Tour van 1962 heeft raakpunten met die van Freddy Maertens in de Giro van 1977. Freddy verstrengelde op het autocircuit van Mugelo met Rik Van Linden en werd tot opgave gedwongen. Lomme Driessens rolde vijftien jaar later weer een plan B uit, voerde Michel Pollentier op als alternatieve kopman en die won (tevens de beste tijdrijder) in weerwil van een container lires om Francesco Moser in zijn plaats te laten winnen.

 

Opnieuw over Van Looys topjaar 1959, waarin hij tijdens de lente (met Frans Schoubben als partner in crime) al de Ronde van Vlaanderen had gewonnen en ruim 6,5 maanden later ook de Giro di Lombardia op zijn wassend palmares bijschreef, de Madonna della Ghisallo en zelfs de gevreesde Muro di Sormano bedwingend. Het was een exploot waaraan Rik zich na 1960 (11de op 2’31” van Emile Daems) niet meer waagde. En wàt een verschil met 1958 toen Van Looy zich met Fred De Bruyne bezondigde aan én verloor in een ontluisterende surplace met een exaequo op de 27ste in plaats van het podium voor gevolg.

 

 

Shirtsponsor Faema wist in de late jaren zestig van vorige eeuw geen blijf met zijn commercieel uithangbord want Rik had ruim anderhalf jaar eerder ook al Milano-Sanremo gewonnen vòòr Miguel Poblet (die zo van een loepzuivere hattrick werd gehouden) en André Darrigade. Naar Sanremo keerde Van Looy wel nog geregeld terug en in 1960 zou hij aan de fontein opnieuw gewonnen hebben indien een tot dan toe onbekende Fransman, Raymond Poulidor, hem niet had verrast op de Capo di Poggio.