Morgen is het zijn 89ste geboortedag

 

Over Rik VAN LOOY 

ben je nooit uitverteld

HET DRAMATISCHE BEGIN …

De 14-jarige Henricus Van Looy reed in mei 1948 in het nabije Herenthout zijn allereerste koers maar werd vijfmaal gedubbeld. Hij had er meteen de buik vol van, zijn eerste koers leek meteen ook zijn laatste te zijn geweest. Goed dat hij zich een jaar later bedacht en op 15 mei 1949, een maand na zijn nieuw begin, in Booischot zijn allereerste overwinning behaalde. Er zouden er nog zowat 500 volgen tot de ultieme in Oud-Turnhout op 14 augustus 1970, twee dagen vòòr Jean-Pierre Monseré in Leicester wereldkampioen zou worden.

 

Een mislopen aanhef als Van Looy overkwam ook Michel Pollentier maar Tjelle liet de armen geen seconde zakken maar vermande zich en verbeterde jaar na jaar om vooral de Giro d’Italia 1977 en de Ronde van Vlaanderen 1980 en nog zoveel meer te hebben gewonnen.

 

Rik en Michel konden de patroonheiligen zijn voor wanhopige beginners om door te zetten en toch de coureur te worden die zij wilden zijn.

Ik vond Van Looys jaren vijftig de mooiste: tweemaal op een rij (in Brussel 1952 en in Deerlijk 1953) kampioen van België bij de liefhebbers, het verdringen van Rik Van Steenbergen, zijn beeldenstorm in 1956 en 1957, zijn uitslaande clash met de taaie klassiekerskoning Fred De Bruyne en bovenal dé absolute renner van het jaar worden in 1959 met zelfs dichte ereplaatsen in de Vuelta (3de) en in de Giro (4de), telkens opgelijst met vier dagzeges.

Rik VAN LOOY in de authentieke Faema-trui, die hem (tenzij de regenboogtrui)
als geen ander gegoten zat en zijn topjaren symboliseerde.
(foto perempic@rchief  - Peter REMMERIE)

Rik reed tijdens die jaren in de authentieke sobere en tegelijk fascinerende trui van Faema: knalrood met brede witte band waarop vijf magische zwarte letters Faema (een Italiaanse producent van espressomachines) prijkten. Op 10 juli 1958 zag ik Rik Van Looy in levende lijve tijdens de kermiskoers van Gistel, waarin hij derde werd na Karel De Baere en Gentiel Saelens. Het was alsof ik … God had gezien! Mijn idolatrie kende geen grenzen meer en de tot Keizer verheven inwoner van Herentals kon voor mij niets fout doen. L’enfer, c’etait les autres! 

Met mijn verafgoding stond ik hoegenaamd niet alleen. Ik diep er één op uit de héél véle andere, niet de eerste de beste, maar wel Marc Dewindt, de integer wielersponsor van de late jaren zeventig en de vroege jaren tachtig van vorige eeuw. Marc begaf zich op jonge leeftijd liftend naar Herentals om er ter Lantaarnpad 10 een handtekening te verkrijgen van zijn grote idool. Het had veel van een bedevaart.

Toch zou almaar meer blijken dat ook zijne heiligheid donkere kantjes had zoals wij allemaal. Rik Van Looy werd als coureur een ... verlichte despoot.