Vorige zondag overleden op bijna 83-jarige leeftijd

Gabriel BORRA 

de survivor is niet meer

Gabriel Borra is vorige zondag, een kleine maand vòòr zijn 83ste verjaardag overleden. Een trombose die hij nog zes weken overleefde, werd hem tenslotte toch fataal. Op 26 januari 2017, drie weken na zijn 80ste verjaardag, werd hij nog geopereerd aan de aortaklep. Het was zowat zijn …. twintigste operatie en de survivor leek opnieuw voor meerdere jaren goed en wel.

Gabriel BORRA won op de Nationale Feestdag van 1962 in Zedelgem de G.P. Flandria. 
Patron Aimé CLAEYS is er als de kippen bij om zijn poulain te huldigen
en ook de immer sobere ploegleider Briek SCHOTTE deelt de ingetogenheid.

Gabriel was in de tweede helft der jaren vijftig van vorige eeuw een fenomeen. Als tiener won hij, met veel supporters in zijn kielzog, ruim honderd koersen. Eén en ander werd ingeleid door een eervolle nederlaag: hij was amper zeventien (en allicht de jongste deelnemer) toen hij in Antwerpen 1954 (na Julien Schepens) tweede werd in het kampioenschap van België voor liefhebbers. Dat werd tijdens de aansluitende jaren dubbel en dik goed gemaakt met een resem overwinningen in nagenoeg alle voorname West- en Oost-Vlaamse koersen. Zelfs in de Vredeskoers (achtste in 1956) blonk hij uit. Eén en ander bleef niet onopgemerkt en Gabriel reed als jonge prof voor betere ploegen als: Ghigi-Coppi in 1958, Carpano in 1959, Helyett-Leroux in 1960 en Alcyon-Leroux in 1961.

PARIS-ROUBAIX 1959

En toch werd Gabriel hoegenaamd niet de topper die velen in hem zagen. Enkel in 1959 loste hij de verwachtingen een beetje in: 10de in Milano-Sanremo, 21ste in de Ronde van Vlaanderen en 26ste in Paris-Roubaix.

- “De Hel van het Noorden lag mij en in 1959 had ik de uitbrekende landgenoten Gilbert Desmet, Noël Foré en Marcel Janssens kunnen volgen, maar mijn Carpano-ploegleider Vincenzo Giacotto gebood mij te wachten op  kopman Angelo Conterno. Met hem in mijn wiel overbrugde ik anderhalve minuut maar mijn bobijntje was af. Maar wie loste even later ook? Juist, Conterno! Wat een gemiste buitenkans en een klap die langdurig nazinderde en mijn gedrevenheid aantastte.”

CHRONISCHE APPENDICITIS

- “Een volgende klap had nog vèrstrekkender gevolgen: een chronische blindedarmontsteking, die noch door mijn huisdokter noch door andere geneesheren gedetecteerd werd. Van pijnvrij trainen en koersen kon amper sprake zijn maar ik wilde geen trunte zijn. Tot de pijn niet meer te harden was en mijn huisdokter besloot om mij ‘s nachts naar de kliniek over te brengen. Het was niet te vroeg want mijn appenciditis sprong. Ik was ervan verlost maar het luidde een periode in van wisselvalligheid in met meer slechte dan goede dagen. Ik was die laagconjunctuur niet gewoon en wilde er meteen de brui aan geven. Mijn vrouw Iolande hield mij nog even in het zadel maar ook zij kon tenslotte niet beletten dat ik al op mijn 28ste stopte.”

ZOON ERIK

Wat een onvoltooide symfonie! Gabriel hoopte dat zijn zoon Erik, met nog meer intrinsiek talent en met zijn feedback daarbovenop, het verder zou schoppen. Hij legde bijzonder goed aan, behaalde vrijwel evenveel overwinningen als zijn papa en werd bovenal kampioen van België bij de nieuwelingen (Rapertingen 1976) én bij de junioren (Aubel 1978).

- “Tijdens zijn dagen van glorie kwam hij de foute vriendin tegen die liever zelf in de belangstelling stond en geen goed woord had over de koers”, zei Gabriel indertijd daarover. “Ze kreeg het van Erik gedaan dat hij op heel jonge leeftijd stopte met koersen. Ze trouwden maar bleven dat niet. Erik werd toch nog gelukkig en onze contacten waren optimaal. Ik denk er niettemin nog geregeld volweemoed aan terug hoe wij het allebei, in betere omstandigheden, veel verder hadden kunnen schoppen. Gedane zaken nemen evenwel geen keer.” 

Na zijn onvoltooide symfonie als coureur bleef Gabriel druk in de weer. Met Iolande, met wie hij al vanaf zijn peuterjaren min of meer samen was én dus blééf, runde hij in Veldegem 36 jaar lang “De Scheure”, een danscafé ter K.Astridstraat dat na de overname even helaas als onbegrijpelijk failliet is gegaan. Gabriel was een honkvast en principieel iemand die liefst thuis was in zijn appartement onder de kerktoren van Veldegem, waar op zaterdag 28 december om 10 uur afscheid van hem wordt genomen.