W.S.C. Torhout

het Acrog Balen B.C. 

van vorige eeuw

Zowel Willy Van Keirsbulck als Michel Pollentier hadden op het einde van vorige eeuw heel iets moois voor ogen met hun moederclub: een platform serveren van waarop hun betere coureurs, versterkt met anderen, meer accuraat konden doorgroeien naar de beroepscategorie.

Beiden vonden geen gehoor en gingen op eigen houtje verder. Daaruit ontstonden 's lands eerste semi-professionele clubs, de Lombarden respectievelijk Beveren 2000, die de volgende decennia het leeuwenaandeel van de nieuwe Vlaamse contractrenners zouden afleveren. Je kunt er een aardig peloton mee mobiliseren. Zou dat ook zo geweest zijn indien Willy en Michel hun nek niet hadden uitgestoken?

S.V. Deerlijk bleef als authentieke club in al zijn geledingen bestaan en werd dus door zijn conservatisme in het gelijk gesteld, W.S.C. Torhout helaas niet. De abdicatie van Michel (met duivel-doet-al Frans Kimpe in zijn kielzog) was het begin van het einde. ’s Lands sterkste wielerclub aller tijden tot dan toe deemsterde weg en hield na 1998 zelfs op te bestaan. Doodjammer!

Wieler- & Supportersclub Torhout werd in 1942 in volle Tweede Wereldoorlog in het leven geroepen. De club had een enorme feedback met de onvolprezen Gerard Demarest als sterkhouder die er tot de laatste snik alles aan deed om zijn geesteskind te redden.

W.S.C. Torhout had tijdens de voorgaande decennia héél hoge ogen gegooid. Enkel in een lijvig boek met archivaris Frans Kimpe als dierbare gids zou daar een panoramisch beeld van kunnen geven. Vreemd dat het er (nog) niet kwam en allicht ook niet meer komt. Ik moet het met deze bij de highlights houden en dat zijn er op zich al heel wat.

W.S.C. Torhout won zeven keer (in 1978, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988 en 1990) de Beker van België, de hoogste onderscheiding die een wielerclub kon verwerven want dat beduidde dat het de best prestérende coureurs in huis had. Dat werd bevestigd door zeven nationale titels in de ploegentijdrit (in 1963, 1972, 1982, 1984, 1985 en 1986). Ook aan kampioenen van België op de weg én op de baan was er geen gebrek en al evenmin aan titelvoerders op de baan en zelfs in het veldrijden stak Toeroet de neus aan het venster.

Bovenal had W.S.C. Torhout drie wereldkampioenen in huis: Freddy Maertens in Ostuni 1976 en in Praag 1981, Noël Dejonckheere in München 1978 (puntenrit) en het won twee grote ronden: Freddy Maertens in de Vuelta van 1977 en Michel Pollentier in de Giro van 1978.

Onwezenlijk dat zo’n gigant van zijn sokkel kreeg omdat de conservatieve strekking in het bestuur niet wilde meegaan in het vooruitziende denken van Michel Pollentier aan de vooravond van de 21ste eeuw. 

W.S.C. Torhout was het (zes jaar jongere) Acrog Balen B.C. van (de tweede helft van) vorige eeuw. Ook het traditonele Balen B.C. dreigde te verzanden in immobiliteit. En toen kwam in 2002 de deus ex machina Jef Robert, die de juiste mensen rond zich schaarde en de club behalve een voornaam ook een nieuw elan gaf en van daaruit naar ongekende hoogten voerde met als uitkomst een palmares waarmee het wijlen W.S.C. Torhout, weliswaar over méér jaren, ruimschoots overtrof.

Hiermee is over W.S.C. Torhout lang niet alles gezegd en dus sluit er nog een meer specifieke bijdrage bij aan.