Laat Remco Evenepoel 

aub betijen én gedijen 

in rust en sereniteit

Eén van de eerste wielerwensen van 2020 zou moeten zijn: halt aan de uit zijn voegen barstende mania rond Remco Evenepoel. 

Zie hoe ook in  Oostrozebeke de monden openvallen
bij het nakijken van Remco EVENEPOEL. (Foto Roland DESMET)

Ze zijn meer dan wel aan hem besteed, de oververdiende maar al bij al niet meer dan even futiele als obligate momentopnamen. Voor de zogenaamde Flandrien moest hij in een "millimeterspurt" wijken voor de explosievere Wout Van Aert maar de Kristallen Fiets veroverde hij soeverein net als de Sportman van het Jaar (= de vergelijking van appelen met citroenen). Want wat stelt het in wezen eigenlijk allemaal voor? Niets meer toch dan een late wake up call als de zoete afdronk van een carrière!

Ik hoop / denk dat zijn drukke winter (waarin het onnozele Gert Late Night er zeker véél te véél aan was) niet al te diep heeft ingehakt want daags na de Sportman was hij alweer op weg naar Spanje om zijn voorbereiding op 2020 voort te zetten à af te ronden want de Vuelta a San Juan (in Argentinië van 26 januari tot en met 2 februari) zal er gauw zijn.  

Goed dat hij in de persoon van de autoritaire Stephanie Clerckx de perfecte engelbewaarder aan zijn zijde heeft, anders zou hij misschien niet de eerste geweest zijn die na een overbeladen winter slagzij maakt tijdens het aansluitende seizoen.

Het zal Remco dus niet overkomen al zal de perceptie het zo gewild hebben dat het voor Remco enkel nog fout kan lopen want een welslagen zal voor het brede publiek als een vanzelfsprekendheid aanzien worden, die het in géén geval is.

Remco Evenepoel is behalve een exceptioneel wielertalent bovenal een lieve welopgevoede jonge mens die je àlles zou gunnen. Enkel Jacques Anquetil was bij momentopname nòg stràffer: hij won in 1953 de 140 km. lange G.P. des Nations, het officieuze wereldkampioenschap tijdrijden maar dat was het enige in schril contrast tot Remco, die het op verre niet bij één uitschieter hield. 

Voor de kortzichtige "fans" van Evenepoel zal het niet gauw genoeg zijn. Herinner u hoe zijn Tour de Romandie, die hij bewust met de handrem op reed, beoordeeld werd: “we hadden er toch meer van verwacht”. Het was evenwel de stilte voor de storm want aansluitend haalde hij vernietigend uit in de Hammer Series Limburg en in de Ronde van België, waarna hij “slechts” derde werd in het kampioenschap van België tijdrijden. Een dagzege in de Adriatica Ionica Race zette de toon voor een overweldigende nazomer en herfst. Eclatante winst in de loodzware Clasica San Sebastian leek onmogelijk maar werd toch waargemaakt. In die bloedvorm stormde hij - à bijna 54 km./u.! - vijf dagen later naar de Europese titel tijdrijden. In de Deutschland Tour had “men” motards vandoen om zijn solo van bijna honderd kilometer in de openingsrit te fnuiken. Tenslotte moest hij in het WK tijdrijden enkel onderdoen voor de absolute weliswaar bijna tien jaar oudere grootmeester Dennis Rohan.

Er even Giuseppe Saronni naast plaatsen. Die werd in 1977, op zijn negentiende, beroepsrenner nadat hij speciale dispensatie had gekregen van de Italiaanse bond. Beppe was een allrounder: goede tijdrijder, een meer dan behoorlijke klimmer en hij kon terugvallen op een aardige explosiviteit. Hij behaalde  globaal bijna tweehonderd overwinningen.

Bij zijn debuut in 1977 viel hij met de deur in huis. Hij won vijf Italiaanse semi-klassiekers: de Trofeo Pantalica, de Giro Sicilia, de Tre Valli Varesini, de Giro del Friuli en de Giro del Veneto. Hij haalde het podium van Tirreno-Adriateco (derde) en La Flèche Wallonne (tweede na Francesco Moser), deed het ook voortreffelijk in onder meer Milano-Sanremo (19de), het wereldkampioenschap in San Cristobal (9de), de Giro di Lombardia (14de),….

Beppe had, tenzij het er echt toe deed, een broertje dood aan tijdrijden en haalde de neus op voor de Tour, waarin hij pas in 1987 een enige keer aanzette en het na dertien dagen voor gezien hield zonder één keer voor een dagzege in aanmerking te zijn gekomen. Giuseppe Saronni was een rabiate Italiaanse coureur.

Remco Evenepoel zal grensoverschrijdender zijn en lijkt intrinsiek nòg béter dan Giuseppe Saronni wat niet betekent dat hij diens palmares (waarop vooral de Giro 1979 en 1983 gelardeerd met 26 dagzeges, La Flèche Wallonne 1980, het wereldkampioenschap 1982, de Giro di Lombardia 1982, Milano-Sanremo 1983, ….. prijken) zomaar naar de kroon zal steken. Het verliep kort en heftig voor Saronni maar nog vòòr zijn dertigste was het beste er al af.