Sven Vandousselaere had, 
als jonge tiener, 
méér dan wat van Remco

Met de inmiddels 31-jarige Sven Vandousselaere gaat het uitstekend en is alles naar wens, namens hem: dank u!

Het is inmiddels bijna zes jaar geleden dat Sven op zijn 25ste niet geheel onverwacht stopte met koersen. Op 8 maart 2014 was de openingsrit (Brugge-Harelbeke) van de Driedaagse van West-Vlaanderen zijn allerlaatste koers die hij (niet uit)reed. Hij had in de loop van 2013 de buitenwacht gekregen bij Topsport Vlaanderen -Baloise. Jef Robert kon het niet aanzien en spande met Vastgoedservice - Golden Palace nog een vangnet maar ook hij kon Sven niet recupereren.

“Ik was mentaal helemaal op”, zucht Sven, “en ik kon niet meer terugvechten. Ik bleef liever in de zetel zitten dan te moeten gaan trainen. Dan weet je dat het voorbij is.”

Een Remco Evenepoel avant la lettre zal ik Sven Vandousselaere niet noemen maar als jonge tiener had hij er toch meer dan wat van en ook hij was dus een mega-talent. Hij had àlles, misschien zelfs té véél want hij wist er zich kennelijk geen raad mee en nam de vlucht vooruit in een stormachtig leven.

Wat hij als jonge tiener neerzette en de wijze waarop was grandioos. Hij verteerde de hoogtemeters (niet in het minst de Waalse) als snoepjes. Inzake spurten was hij één van de besten en wanneer hij geklopt werd, had dat te maken met voorafgaand gewoeker met de krachten. Tijdrijden was een werkpunt, een veeg teken dat hij het gevecht met zichzelf niet graag aanging.

Sven behaalde meer dan honderd overwinningen, bulkend van kwaliteit. Hij maakte zijn entree als een wervelwind die tot een tornado ontwikkelde maar die als een orkaan luwde. Toch produceerde hij nog voldoende “wind” over om de “weerberichten” te blijven halen en door de “meteorologen” te worden gevolgd en in de armen te worden gesloten: eerst door Freddy Missotten (Jong Vlaanderen - Bauknecht) vervolgens door Marc Sergeant(OmegaPharma-Lotto) en tenslotte door Walter Planckaert (Topsport Vlaanderen - Baloise).

Vooral vanop dat laatste platform leek het te lukken. Sven glunderde in Geel op het podium van het kampioenschap van België naast Tom Boonen en wijlen Kristof Goddaert. Op zijn volgende uitschieter was het acht maanden wachten. In de Omloop Het Nieuwsblad hadden Luca Paolini en Stijn Vandenbergh zich wijselijk uit de voeten gemaakt. Sven won een dikke minuut later de spurt voor de derde plaats van (de aanstaande Tourwinnaar) Thomas Geraint en (de Olympische kampioen in spe)  Greg Van Avermaet. Sven liet het allemaal los want daarna doofde, op enkele stuiptrekkingen na, het licht. Zijn tweejarig contract werd logisch niet verlengd werd.

“Walter Planckaert heeft het mij blijvend aangerekend dat ik niet meteen voor Topsport Vlaanderen koos”, weet Sven. “Maar wat zou hij in mijn plaats gedaan hebben met an offer he couldn’t refuse? Ik kon ook niet bij voorbaat weten dat ik bij Lotto in een krabbenmand zou belanden zonder hierarchie, zonder afspraken. Wilde ik een gesprek dan was de ploegleiding onbereikbaar. Het was misschien anders gelopen indien ik in 2011 meteen bij Walter was beland maar echt gelukkig was ik ook daar niet en kon het tenslotte niet meer opbrengen om doorgedreven te trainen. Ik was mentaal op en voelde me bevrijd dat het voorbij was.”

“Ik stapte naadloos over in een totaal ander leven in de haven van Zeebrugge waar ik rust, sereniteit en stabiliteit vond. Ik heb er nog geen spijt van en het gaf ook aan mijn privé leven structuur. Met mijn vriendin Evelyne Broucke heb ik een wolk van een zoontje Leon. Indien het zich voordoet, zal ik het hem zeker niet verbieden maar ik zou toch liever hebben dat hij niet koerst. Indien wel dan zou ik hem zonder druk laten begaan, aanmoedigen en behoeden voor de fouten die ik vooral maakte door niet naar goede raad te luisteren.”

Ook papa Marnix koerste, won vaak maar hield er op zijn beurt vroegtijdig  mee op, zusje Tracy koerste ook eventjes. Alle drie hebben ze nu een mooie job in de haven van Zeebrugge en zijn apetrots op mekaar, zoals het een hecht triumviraat past. Houden zo!