Louison Bobet en Miguel Indurain wonnen pas hun zesde respectievelijk zevende Tour 
Bjarne Riis was een 
stuitende éénmalige

Geduld is een schone deugd, waaruit ook Louison Bobet en Miguel Indurain hun voordeel haalden.

  

Le Boulanger de Saint-Méen had vijf niet rimpelloos verlopen stijloefeningen nodig alvorens hij het zegepad van de Tour betrad na opgaves in 1947 en 1949, een vierde plaats in 1948 en een dramatische twintigste in 1951, die er zo diep inhakte dat hij in 1952 gewoon forfait gaf. Dat celibaat deed hem deugd. Wanneer de nood het hoogst was, bleek ook zijn redding nabij. Louison won vanaf 1953 zelfs driemaal op een rij, een loepzuivere hattrick die hij telkens met een aanzienlijke voorsprong (14’18”, 15’49” respectievelijk 4’53”), bewerkstelligde en lardeerde met twee, drie respectievelijk twee dagzeges. Bij zijn derde overwinning droeg hij eerst de regenboogtrui (die hij op 22 augustus 1954 in het Duitse Solingen had veroverd) en daarna le maillot jaune.

El Rey had er nòg een poging meer nodig om zijn hoge doel te halen op een moment dat het niet meer mogelijk leek. Het had iets van eerst door het stof kruipen: opgaves in 1985 en 1986, 97ste in 1987, 47ste in 1988, zeventiende (en eerste dagzege) in 1989 en tiende in 1990. Daarop volgde zijn unieke vijfslager, opgelijst met negen dagzeges, stuk voor stuk tijdritten. Miguelòn werd in 1996 definitief van zijn Toursokkel gestoten in de rit naar zijn Pamplona, waar hij 8’30” later toekwam dan dagwinnaar Laurent Dufaux en geletruidrager Bjarne Riis. Indurain kreeg op het podium een hulde voor het geheel van zijn Tour, waarbij Riis ootmoedig achter hem ging staan op het dagpodium. De Deen wist waarom: er stroomde geen bloed maar er kroop stroop door zijn aderen. Volgens bepaalde bronnen had hij in die dagen een hematocrietwaarde van ... zestig. En toch werd hij (gered door verjaring) op de erelijst ongemoeid gelaten terwijl men anderen wel in de ban sloeg. 

Miguel Indurain werd een saaie coureur genoemd met strak geregisseerde overwinningen: toeslaan in de lange tijdrit en consolideren in het hooggebergte. Voor velen voelde het als een opluchting aan dat Bjarne Riis hem in 1996 verdreef. Indurain werd dertig jaar later de Spaanse Jacques Anquetil genoemd. Dat was meer als verwijt dan als compliment bedoeld. Beide antagonisten waren begenadigde tijdrijders en wat zou daar mis mee zijn? Een tijdrit is de Coopertest, de enige koers die je in je dooie eentje kunt winnen omdat die van alle deelnemers een egale inspanning vereist. 

Miguel Indurain bleef in de zomer van 1996 overigens niet bij de pakken zitten en wilde nog een ultiem kunstje opvoeren. Dertien dagen na zijn troonsafstand in de Tour werd hij soeverein Olympisch kampioen tijdrijden in Atlanta, waar Riis pas veertiende werd op 3’42” en in de wegrit pas 87ste op 2’55”. Wat een ontluistering voor de kakelverse winnaar van de Tour, die als titelverdediger moest wijken voor  zijn bijna tien jaar jongere Telekompaan Jan Ullrich. Pertinent was dat Riis in de afsluitende tijdrit werd overstoken door de zes minuten na hem vertrokken Abraham Olano, die de aerodynamische helm van zijn gestopte Banesto-maat Indurain droeg. Die confrontatie zal Riis geen deugd hebben gedaan. Hij (+26’34”)  werd uiteindelijk zevende en het jaar daarop (net na Axel Merckx) elfde (+19’10”) in de nog meer aangebrande Pantani - Tour van 1998. Van een ontluistering. Riis keerde nog terug als ploegleider van CSC en Saxo Bank Tinkoff, maar was niet minder omstreden met coureurs als Ivan Basso, Tyler Hamilton, Carlos Sastre, Andy en Fränk Schleck en Alberto Contador die allemaal in opspraak kwamen. “De Volkskrant” (Ned.) van 24 juni 2015 orakelde zelfs onomwonden: “Ploegleider Riis juichte doping toe”. Als dat al waar zou geweest zijn dan kwam daar na 2015 alvast een einde aan toen hij door Oleg Tinkov de wacht kreeg aangezegd. Riis zou (in oktober) volgens Wielerkrant.be evenwel nog dromen van een comeback in het wielrennen. Mijn intuïtie zegt dat dit niet zal lukken en misschien maar goed ook.