Als dàt géén blamage is…

Greg Van Avermaet

flandrien for life … mààr nièt 
genomineerd voor editie 2020

Foto Gino COGHE

Greg Van Avermaet zal op dinsdag 5 november in het Kursaal van Oostende geen zevende keer als “Flandrien” geïnaugureerd worden. Hij behoort zelfs niet tot de vijf genomineerden en dat is een regelrechte blamage want Greg is in 2020 vierde in de algemene UCI-wereldranglijst en eerste in die van de ééndagskoersen. Men schat de kandidatuur van Victor Campenaerts, Remco Evenepoel, Philippe Gilbert en Wout Van Aert dus hoger in. Misschien is de jury over de volle lengte van het seizoen geen foute keuze opgedrongen maar in dat geval moet de lading een andere vlag krijgen en dan is Van Avermaet er nòg méér in-con-tour-na-ble!

De créateurs-fondateurs van deze verkiezing moeten er eens dringend de definitie van het epitheton “flandrien” (volgens Van Dale) aandachtig op nalezen: 

“Een Flandrien is een wielrenner die behalve door een grote fysieke kracht, gekenmerkt wordt door het vermogen om in ongunstige (weers)omstandigheden zijn strijdlust te behouden en daardoor uitermate geschikt is voor het rijden van de Vlaamse voorjaarsklassiekers” (einde citaat).

Daarop toegepast hou je van de vier genomineerden enkel Gilbert en Van Aert over en moet je er in één adem Van Avermaet bijhalen én Yves Lampaert, al zullen beiden het wel niet erg vinden dat ze avond gezellig thuis mogen blijven.

Wat is er in godsnaam “flandrien” aan Victor Campenaerts? Eigenlijk overstijgt hij dat jaarlijks terugkerend fenomeen als zeldzame werelduurrecordhouder, waarvoor hij dus een speciale passende in plaats van een misleidende prijs verdient.

Greg Van Avermaet zal er niet om malen. Hij vindt het ook spijtig dat zijn dertiende campagne als contractrenner weinig uitschieters opleverde. Zeker in de Ronde van Vlaanderen (toch nog tiende) en in Paris-Roubaix (twaalfde) bleef hij ook onderweg onder zijn gebruikelijke niveau maar zelfs in dat geval vergaat winnen hem moeilijk. In Valencia behaalde hij nochtans al begin februari de eerste zege van het seizoen, drie maanden later volgde in Yorkshire de tweede en op de derde was het wachten tot half september in Montréal. Die laatste overwinning zette hem op zen voor een eerste regenboogtrui maar ook op 29 september viel hem geen superdag te beurt.

Die piekmomenten werden verbonden door fraaie ereplaatsen (ook zes keer top tien in de daguitslag van de Tour), anders top je niet alle mogelijke rankings van 2019. Greg is een extreem consistente renner, voor wie winnen helaas héél mééstal de regel nièt is.

Dat zal in 2020 nièt ànders zijn. Ook dan zal hij zijn stinkende best doen om eindelijk de Ronde van Vlaanderen te winnen en eindelijk wereldkampioen te worden. Tussendoor is hij ook titelverdediger in de Olympische wegrit in Tokio. Opnieuw is de kans groter dat het niet lukt dan wel maar hoe het afloopt: Greg zal ook in november 2020 een prominentekandidaat zijn voor de titel van authentieke Flandrien. Liever het origineel dan de fletse copie.