De Gouden Tijden van het BK ploegentijdrijden 
voor clubs

Overlopend van pure nostalgie monster ik de uitslagen van het kampioenschap van België ploegentijdrit (40 km.) die in de zomer van 1959 in Halle werd betwist. Bij de liefhebbers won S.V. Deerlijk vòòr Dijlespurters Mechelen, Lierse Bicycle, V.C. Deinze (waarin onder meer Henri Dewolf), Sport & Steun Leopoldsburg, S.V. de Bie Gits, Cureghem Sportif (waarin onder meer Emile Daems), V.C Laeken, Stoempersclub Leuven en W.S.C. Merelbeke.

Nog interessanter is de uitslag van de gemengde categorieën, waaraan de beroepsrenners mochten deelnemen. S.V. Deerlijk won met Germain Derycke, Julien Schepens, Briek Schotte en Willy Truye vòòr Antwerp B.C. (Jos Hoevenaers, Louis Proost, Emile Severeyns en Rik Van Steenbergen), Cureghem Sportif (Jan De Valck, Raymond Impanis, Jef Schils, José Thumas), W.S.C. Torhout (Gabriel Borra, Marcel Ongenae, Leon Van Daele), Ostend-Stadion, W.S.C. Merelbeke-Scheldestreek (Victor Wartel), Hoboken W.A.C. (Willy Butzen, Eddy Pauwels, Marcel Janssens), Lierse Bicycle (Alfons Van den Brande, André Vlayen), Gentse Velosport (Fred De Bruyne, Arthur De Cabooter, Staf Desmet, Michel Van Aerde), V.C. Deinze (Marcel De Mulder). De provinciale kampioenschappen ploegentijdrijden waren navenant bezet. 

Ik haal er de uitslagen van tien jaar later (Mettet, 24 april 1969) bij. Lierse Bicycle won er met Jos Boons, René Corthout, Jos Huysmans, Roger Rosiers, Eddy Van Audenaerde en Herman Vanspringel vòòr C.S. Wanfercée-Baulet (Emile Bodart, Herman Flabat, Ferdinand Bracke, Jean-Marie Gorez, Georges Mathy, André Van Espen), Brugse VeloSport (Wilfried David, Jean-Pierre Monseré, Jean Monteyne, Georges Van den Berghe, Roland Vande Ryse, Willy Van Neste), S.C. Denderstreek Aalst (Emiel Coppens, Frans Melckenbeeck, Lucien Van Impe, Remi Van Vreckom), Sport & Steun Leopoldsburg (Jean-Baptiste Claes, Roger Swerts, Valère Van Sweevelt), Kortrijkse Groeninghespurters (Patrick Sercu), W.S.C. Torhout, Hoboken W.A.C., W.S.C. Merelbeke-Scheldestreek,…

Wat een bloemlezing van ronkende namen, waarop het op vedetten geilende brede publiek nu in grote massa zou afkomen. In 1959 en 1969 was dat veel minder het geval omdat er toen veel minder mobiliteit was en er nog veel meer (ge)werk(t) werd.

Het wielerlandschap is een halve eeuw later grondig veranderd. De traditonele wielerclubs werden indertijd nog niet bedreigd door het (voetbal)arrest-Bosman, die òòk de vrijewielertransfers in het leven riep. De coureurs waren nog dankbaar(der) en de clubs beseften dat zij er waren voor hun renners in plaats van omgekeerd zoals thans wel al te vaak gebeurd. Ga er maar eens op na hoe weinig van bovenstaande wielerclubs de tand des tijds overleefd hebben. Het kostte toen ook een pak minder en de coureurs gaapten minder wijd, een kwalijke eigenschap waaraan kapitaalkrachtige clubs door hun onderlingopbod zelf schuld hebben.

Persoonlijk vind ik dat de meer bescheiden clubs zouden moeten aangemoedigd worden om het bij één categorie te houden. Het zou het voor potentiële sponsors meer betaalbaar maken en de beste coureurs zouden over meer clubs verdeeld worden. De huidige interclubs stellen al te vaak minder voor omdat de beste clubs slechts de helft of zelfs maar een derde van hun betere discipelen kunnen opstellen wat het algemene niveau naar beneden haalt.