Bernal of Roglic  

de grote gevierde van de waanzinnige Italiaanse herfst?

Mamma mia, il ciclismo italiano: het gaat er al niet te best mee en nog vindt men het nodig om zich nog eens extra in de eigen voet te schieten. Met dank aan de dienstdoende "kalendermaker", die binnen de eerste acht dagen van oktober vijf (!) ééndagskoersen hors catégorie plande: de Giro dell’Emilia (5 oktober), de Gran Premio Bruno Beghelli (6 oktober), de Tre Valli Varesini (8 oktober), Milano-Torino (9 oktober) en de Gran Piemonte (10 oktober), twee dagen later gevolgd door Il Lombardia, één van de vijf kroonklassiekers. In september was er géén enkele hors catégorie wel zes 1.1 - wedstrijden (de Coppa Agostoni, de Coppa Bernocchi, de Giro della Toscana, de Coppa Sabatini, de Memorial Marco Pantani en de Trofeo Matteotti) weliswaar mooi verspreid over de héle maand. In juli en augustus had Italië zowaar géén enkele koers op de internationale kalender. Wat kan de bedoeling zijn van deze waanzin? Gelukkig leverden de versnipperde deelnemersvelden in oktober alsnog mooie winnaars op: Primoz Roglic (2), Sonny Colbrelli, Michael Woods en Egan Arley Bernal.

Vooral de acte de présence van deze laatste is relevant. Veel Tourwinnaars in zijn plaats zouden, zeker op diè leeftijd, voor decompressie en rust gekozen hebben. Niet deze 22-jarige Colombiaan die na Paris-Nice, Zwitserland en de Tour ook tuk is op Il Lombardia. Zelfs een top tien zou al heel wat zijn, ware het niet dat hij in de twee vorige edities in Como al dertiende en twaalfde werd. Ze zullen van goeden huize moeten zijn om hem in Como van het hoogste schavotje te houden. Vooral Primoz Roglic (de winnaar van de Vuelta na derde in de Giro) en net daaronder Jakob Fuglsang, Philippe Gilbert, Tadej Pogacar en Alejandro Valverde voelen zich als challengers aangesproken. Vincenzo Nibali, winnaar on 2017 en tweede in 2018, is minder geloofwaardig

De duurzaamheid van Bernal en Roglic, twee van de drie winnaars van een grote ronde, degradeert Richard Carapaz de winnaar van de Giro) tot de dissonant in dat gezelschap. Na zijn gewonnen Giro bakte hij er, behoudens een futiele derde plaats in Burgos, niets meer van. Hij stak al zijn energie in een lucratieve overstap naar Team Ineos en hij verknalde een eresaluut aan het “slecht betalende” Movistar in een val tijdens het criterium van Etten-Leur waardoor hij verstek moest geven voor de Vuelta. Voor de Tour of Britain bleken zijn papieren niet oké. De bejubelde Ecuadoriaan is véél credibiliteit kwijt. Zijn attitude is geen handvest om potentiële sponsors naar het wielrennen te lokken. Het valt te bezien hoe Team Ineos dàt zal plaatsen.

Net als Primoz Roglic (in Emilia) behaalde Egan Bernal (in Piemonte) zijn eerste overwinning in een ééndagskoers. Het was een inleggertje nadat zijn team het zegepad effende met Ivan Sosa als imponerend slotakkoord. Wat een veropenbaring, die nòg negen maanden jongere landgenoot van Bernal, op wie hij qua palmares een enorme achterstand heeft. Niettemin heeft Ivan toch al vijf rittenkoersen gewonnen: de Tour of Bihor (Hong.), de Adriatica Ionica Race, de Sibiu Tour (Roem.) en bovenal tweemaal de Vuelta a Burgos. Op een drafje heeft hij (44^ste) in 2019 zijn debuut gemaakt in een grote ronde, de Giro. In 2020 zal dat iets meer mogen zijn, maar vraag is in hoeverre hij voor eigen eer en glorie zal koersen? Bernal zal wat dat betreft wel niet al te inschikkelijk zijn.