Cian Uijtdebroeks

in-cre-di-ble

The winner takes it all …

Zelden was het op iemand meer van toepassing als op de fijnbesnaarde tweedejaarsnieuweling Cian Uijtdebroeks in 2019. 

Hij excelleerde in binnen- en buitenland, waar hij de hoogtemeters als natuurlijke bondgenoot onder de arm kon nemen. Die ontbraken alvast op het BK tijdrijden in Sint-Lievens-Houtem, waar hij als titelverdediger “slechts” vierde werd. Het prikkelde hem voor een demonstratie in de driedaagse Tour de l’Ain (Fr.), waarvan hij de koninginnenrit (met Le Grand Colombier) won en soeverein de eindzege behaalde. Aansluitend won hij ook de Omloop van de Maasvallei, een Nederlandse topkoers. In de Ardennenkoersen van Herbeumont (2’05” voorsprong) en van Vresse-sur-Semois (1’14”) was hij ongenaakbaar. Hij vertrok dus in bloedvorm naar het European Youth Festival in Baku (Azerb.) maar werd er ziek waardoor hij bleef steken op de 25^ste plaats in de tijd- en op de 40^ste in de wegrit. Toch genoot hij er met de volste teugen van de unieke sfeer en van de vierde plaatsen van zijn landgenoot Alec Segaert, die hij als een compagnon de route ziet tijdens een jarenlange tocht die ze nog af te leggen hebben met hopelijk de beroepscategorie als eindbestemming na het volmaken beider hogere studies. Het gemis van Baku werd in het Critérium Européen(Lux.) dubbel en dik gecompenseerd met een volgende demonstratie in de koninginnenrit, die hij won met 3’41” voorsprong op de tweede en nog (veel) meer op de overigen. Hij liet niet na om ook in Vlaanderen nog een exhibitie weg te geven. In Maarke-Kerkem greep hij de Boigneberg aan om twee minuten van de anderen weg te rijden. De Topcompetitie kon hij niet helemaal naar zijn hand zetten. In Dries Verstappen erkende hij graag zijn meerdere voor het geel maar het groen (puntenstand) én de bolletjes (bergprijs) ontsnapte hem niet.

Een tijdrit van betekenis had hij zowaar nog niet gewonnen. Dat moest dus dan maar op de slotdag in de verre Vendée met de Chrono des Nations (Fr.). Het wemelde er van de nationale kampioenen, die hij met nochtans niet al te veel hoogtemeters toch één voor één over de knie legde. Enkel Eddy Le Huitouze, de Franse kampioen kwam in zijn buurt. Het stelt Cian in staat om met nòg méér welbehagen aan het winterreces te beginnen.

Ten huize Uijtdebroeks in Hannut (waar twéétaligheid hoog in het vaandel voert) beseft men dat het slechts voorbijgaande momentopnamen zijn maar gelijk kun je het licht van de zon niet ontkennen: Cian is een exceptioneel talent waarmee behoedzaam én gericht zal worden omgesprongen maar voor wie de studies (thans latijn-wiskunde) nog een respectabel aantal lentes de volstrekte prioriteit zullen genieten. Studeren én koersen zijn, verbonden door een al of niet mooie zomer, complementair voor geest en lichaam en behoeden een tiener van gewenning en anticiperen dat hij al op zijn twintigste koersbeu is zoals veel te veel jonge talenten al overkwam.

In dat verband herinner ik mij ene Sven Vandousselaere, een megatalent dat als 14-jarige éérstejaarsnieuweling met de tegenstand dolde, grossierde in overwinningen in binnen- en buitenland, baas boven baas was op het vlakke én op de Ardense hoogtemeters. Uiteraard herhaalde hij dat overtreffend als tweedejaars en won nòg manifester waar en hoe hij dat wilde. Hij was een Cian Uijtdebroeks avant-la-lettre maar reeds als junior rolde hij in de modus van licht verval. Toch kreeg hij bij Topsport Vlaanderen een volle kans als contractrenner en leek, met derde plaatsen in het kampioenschap van België 2012 en in de Omloop Het Nieuwsblad 2013, op een welslagen af te gaan maar vanaf 2014 ging het licht onherstelbaar uit. Zonde?! Néén, doodzonde!!!