Het rolmodel in 
Jelle Wallays en Dries De Bondt

Men kan beiden als rolmodel opvoeren voor de koersende jeugd: zich vermannen in plaats van de handdoek te gooien. Uit hun zware beproevingen kwamen zij sterker naar voor én als coureur én als mens, waardoor ze dubbel en dik kunnen genieten van wat hen te beurt viel.

Eén week vòòr Jelle Wallays zijn (na die bij de beloften in 2010) tweede zege in Paris-Tours behaalde, maakte Dries De Bondt een vreselijke smak in een afdaling tijdens de Tour de Vendée. Hij werd opgeraapt met een ernstig hoofdletsel en in het ziekenhuis van Nantes twee weken in een kunstmatige coma gehouden. Na een tussenstap in UZGent mocht hij begin november thuis aan een langdurige revalidatie beginnen. Alles kwam goed maar het pad van zijn heropstanding was hobbelig. Dries versaagde evenwel niet. Na vier campagnes bij Veranda’s Willems kon hij dit seizoen overstappen naar Corendon-Circus. Hij verdiende het om de sidekick te worden van Mathieu van der Poel, dat had hij afgedwongen met een dagzege in de Oise, een eerste keer Halle-Ingooigem (de hoger ingeschatte Jens Keukeleire in een rechtstreeks duel geklopt), de gewaardeerde kermiskoers van Ninove en de N8 van Brasschaat, een succes dat hij dit jaar fijntjes overdeed zodat hij in het bezit kwam van een kostbaar juweel. Oh, wat werd het koersleven almaar mooier want behalve winnen begon hij vanaf eind juni aan een geweldige opmars met behalve eigen succes ook een berg punten om, ten koste van Wanty-Gobert, voor Corendon-Circus vrijblijvend startrecht te verwerven in de grote ronden. Winst in de Memorial Rik Van Steenbergen was de kers én de slagroom op die taart. De eindzege van de lucratieve Bingoal Cup kwam daar niet gelijk bij maar voor de ruimer denkende geweest zijn.

Ruim zeshonderd daarvandaan was Jelle Wallays aan een nòg straffer nummer bezig: hij versnelde uit de ruime kopgroep op 45 km. van de finish, overstak de lekgereden titelverdediger Sören Kragh Andersen en werd, met veel dank aan waakhond Nikolas Maes, niet meer verontrust.  Het viel hem te beurt aan het einde van een ronduit klotejaar: vreselijk gevallen in de Vuelta a San Juan (Arg.) met diverse breuken in het aangezicht waardoor out voor de lente, ijdel gehoopt op een selectie in de Tour, dan maar de Vuelta waarin hij ziek werd en nooit in aanmerking kwam voor een dagzege die hij het jaar voordien wel behaald had. Against all odds bleef hij doorzetten en zie waartoe dat leidde. Niki Terpstra en Oliver Naesen, zijn gezèllen op het podium, hadden er geen moeite mee om in Jelle hun meerdere te erkennen. Het doet Jelle nu al hopen op een rimpelloos voorjaar met Paris-Roubaix (waarin hij in de finale van 2018 met Silvan Dillier de enige overlévende was van de ontsnapping van de dag tot his airness en regérend wereldkampioen Peter Sagan hem meermaals geméén aantikte om zijn … stuur weer helemaal recht te krijgen) en van een (na vier Vuelta’s op een rij) langverbeid debuut in de Tour. Wil mister Murphy zich voor minstens één keer gedeisd houden aub?!