Primož Roglič
dé renner van 2019
De Sloveen wordt op een tweetal weken van zijn dertigste verjaardag met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid “dé renner van 2019”, want: de UAE Tour, Tirreno-Adriateco en Romandië gewonnen; op het eindpodium van de Giro (laagste trede) en van de Vuelta (hoogste trede). En gisteren won hij met groots vertoon de Giro dell’Emilia (1.HC) en er kan volgende zaterdag nòg (méér dan) wat bijkomen. In een ideale koerswereld heeft niemand meer recht op de wereldtitel en de eraan verbonden regenboogtrui dan de vice-wereldkampioen … schansspringen van 2006.
Ik had Primoz ook verwacht op de wereldkampioenschappen in Yorkshire, inzonderheid in de tijdrit waarin hij zwaar teleurstelde met een twaalfde plaats op exact drie minuten van Rohan Dennis. In de wegrit maakte hij deel uit van de eerste ontsnapping maar in de uitslag viel er van hem geen spoor te bekennen. Zijn seizoen leek erop te zitten tot hij gisteren zijn alleréérste zege in een ééndagskoers behaalde. Die dwong hij af op bekend terrein: de mythische beklimming van de San Luca (2,1 kilometer / 9,7 gemiddeld stijgings%), waarop hij vier maanden geleden ook al de proloog van de Giro had gewonnen. Primoz won in Bologna met een kwartminuut voorsprong op Michael Woods en Sergio Higuita. Bauke Mollema, Alejandro Valverde, Diego Ulissi, Jakob Fuglsang, Egan Arley Bernal,… volgden nog iets verder.
De Giro dell’Emilia wordt aanzien als de lakmoesproef van Il Lombardia van volgende zaterdag. Roglic rijdt dinsdag ook de Tre Valli Varesine (eveneens 1.HC) in de aanloop naar Il Lombardia, waarin hij ook al de twee vorige keren zijn opwachting maakte maar niemand die er bij zijn 40ste respectievelijk 17de plaats veel van merkte. Primoz stond al aan de leiding in de World Tour en in de Cycling Quotient Ranking en om dat volgende zaterdag in Como te consolideren zal een ereplaats volstaan. Winnen gaat evenwel boven alles maar dat willen ook Jakob Fuglsang, die in Emilia (zevende) een meer dan behoorlijke indruk naliet net als Alejandro Valverde (vijfde) en … Egan Arley Bernal, die paste voor het wereldkampioenschap maar zich des te meer aangesproken voelt voor Lombardije, waarin hij in 2017 dertiende en vorig jaar twaalfde werd.
Julian Alaphilippe, ook een metronoom in 2019, was er in Emilia niet bij na zijn ontgoochelend wereldkampioenschap (28steop 2’26” van het podium). Ook hij heeft meer dan wat te zoeken in de corsa delle foglie morte want hij werd er in 2017 twééde na de (nòg) betere daler Vincenzo Nibali. Het zou wat zijn indien sakkerse Julian na Milano-Sanremo ook de tweede Italiaanse monumentale klassieker op zijn palmares bijschreef tijdens één en hetzelfde seizoen. En zou Philippe Gilbert zijn WK-dreun in adrenaline kunnen omzetten in zijn ultieme koers voor Deceuninck-Quick.Step?
Eén en ander insinueert dat de 113de Giro di Lombardia géén vijgen na Pasen wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten