Julian Alaphilippe 

uitgeblust na de Tour

Zijn herfst zal niet geweest zijn wat zijn lente was: bekroond met een triomf in een Italiaanse monumentale klassieker, de Giro di Lombardia, waarin hij in 2017 tweede werd na de (nòg) bétere dàler, Vincenzo Nibali.

Néén, zijn conditie liet te wensen over en dat mocht hij aan den lijve ondervinden in het wereldkampioenschap, waarin hij op de 28^ste plaats bleef steken op 2’26” van Mads Pedersen. In Milano-Torino en Il Lombardia had Julian dus niets meer te zoeken.

Die ontwikkeling werpt hoegenaamd geen schaduw op zijn seizoen grand cru. Dagzeges in de Vuelta a San Juan en in Colombia stoomden hem klaar voor een spraakmakende campagne in de World Tour. De Strade Bianchi bracht een eerste voltreffer. Hij rekende er zonder pardon af met zijn laatste aanklamper, Jakob Fuglsang. Aansluitend ging hij op zijn elan door in Tirreno-Adriatico met twee dagzeges die hem op zen zetten voor Milano-Sanremo, zijn eerste groot doel waarin hij - met de Poggio als natuurlijke bondgenoot - op de via Romazelfs afrekende met de intrinsiek snellere Oliver Naesen en Peter Sagan. De Vlaamse manches van de World Tour liet hij ongemoeid om via het Baskenland (dagzege) en de Brabantse Pijl (tweede na Mathieu van der Poel) op scherp te staan voor de Amstel (vierde) en de Waalse klassiekers. La Flèche Wallonne kon hij, naar zijn pedalen zetten na een nieuw rechtstreeks duel met Jakob Fuglsang, voor wie hij ootmoedig het hoofd moest buigen in Liège-Bastogne-Liège. Het was hoogtijd om er voor zes weken de riem af te leggen.

Een dagzege het Critérium du Dauphiné bevestigde dat hij klaar was voor de Tour, waarin hij binnen het vermoeden dat hij hem niet kon winnen eerder prestatie- dan resultaatgericht koerste. Achteraf kan men zich afvragen “wat àls?” maar met zijn aanpak genereerde hij meer goodwill dan àlle deelnemers, zelfs dan Egan Bernal die aan één uitval op zijn terrein (de Col de l’Isérran) genoeg had om het verschil te maken. Julian sloeg een eerste keer toe op de derde dag naar Épernay, waar hij dagwinnaar werd en in het bezit kwam van de gele trui, die hij na de individuele (klim)tijdrit in Pau niet enkel behield maar nog verstevigde. Dat betekende véértien exemplaren (en wat er aan verplichtingen bijkwam), en eigenlijk waren er dat teveel om het tot het einde uit te zingen. Zijn uiteindelijke vijfde plaats had de afdronkvan de eindoverwinning.

Eigenlijk kan je stellen dat Julians seizoen 2019 al op de Champs Elysées eindigde. Enkel in het Canadese weekend stak hij nog even de kop op maar je zag er duidelijk dat hij op verre na niet meer de veroveraar van het voorjaar, waarbij men toch niet ontkomt aan de vraag of hij na de Tour soms niet de teugels had gevierd. Patrick Lefevere zal er wel van vergewist hebben om er perfect mee om te gaan. Uit een relevant interview in Humo spreekt kwetsbaarheid van het Franse woelwater.