Voor een upgrade van het jeugdwielrennen

Voor wanneer zou dat zijn, het nieuwe elan van de jeugdkalenders?

Zal ik het nog in dit leven meemaken dat een gedrocht als de Beker van België wordt afgevoerd? Alvast niet in 2020 wanneer het stuitend conservatisme ongetwijfeld geconsolideerd wordt? Sommige B.v.B.-manches waren kariger bezet dan regionale koersen met een gunstige datum en dat kan toch niet de bedoeling zijn? Dat kan ook moeilijk anders want de betere clubs mogen slechts zes respectievelijk vier renners opstellen, even weinig als de zwakke clubs, waarvan er nogal wat zelfs al na één ronde de rolmoeten lossen.

Wanneer wordt die oubollige Beker van België voor nieuwelingen en junioren overboord gekieperd en verdrongen door een gestroomlijnde interprovinciale competitie met de vijf Vlaamse gouwen en Wallonië als compacte zesde provincie? Elke gouw zou een manche (150 120 105 90 75 60 54 48 42 36 30 27 24 21 18 15 12 9 6 3 punten) mogen organiseren (Wallonië zèlfs twéé). Die zes of zeven manches zou ik verruimen met de nationale tijdritten van Montenaken en Waregem (100 70 50 40 30 25 20 15 10 5punten). En waarom er, voor een verdere upgrade, géén Nederlandse selectie bij halen?

In 2019 waren er voor het eerst de u23 Road Series die een best aardige opstart kenden maar het kan/moet nòg véél beter. Teveel manches vielen samen met andere belangrijke koersen zodat de respectieve startlijsten te weinig continuïteit hadden. Vooral de Nederlandse betrokkenheid liet te wensen over. Alles kwam tenslotte goed met een gedroomde eindwinnaar, regérend kampioen van België Florian Vermeersch die ook de slotmanche won. Het project schoot wel aan zijn initieel doel voorbij want Florian werd, zelfs met een walkoverin de Tour de Moselle (Fr.) daarbovenop, nièt geselecteerd voor het wereldkampioenschap in Yorkshire. Twee dagen nadat twee van de drie wel geselecteerde contractrenners in Harrogate afgingen als een gieter won Florian de Ronde van Midden-Brabant (Ned.). Beter dan met een futiele WK-selectie zal zijn opmars beloond worden met een duurzaam tweejarig contract in de beroepscategorie. En wie weet: op zijn 21^ste wordt hij in 2020 misschien geselecteerd voor het beloften-WK in Martigny (Zwits.).

Straks vangt het winterreces aan met de Blaarmeersen als competitief epicentrum met een respectabel aantal interessante meetings en kampioenschappen, die voor een even aangename als nuttige invulling zorgen. Zou het evenwel niet beter zijn om de tsunami van driekleurige truien te saneren en te bundelen in een unieke driekleurige trui (algemeen baankampioen van België 2019-2020) en per gewonnen discipline een andere symbool te bedenken?

De meeste clubs hebben het bijzonder moeilijk om hun sponsorbudget rond te krijgen en/of te consolideren. Zou het niet beter zijn dat clubs zich mogen focussen op één in plaats van op meerdere of op zelfs àlle categorieën? Het zou de instapdrempel voor potentiële sponsors verlagen en de kwaliteit van de werking beter verdelen en dus ten goede komen.

Néén, ik ben niet zo naïef te verwachten dat men, zelfs vanaf 2021, ook maar aan één van deze suggesties zal tegemoet komen.

En tenslotte is er nog dit: het lezen van de uitgebreide beleidsnota (van 3 mei 2019) in de aanloop naar de ingebruikname van het nieuwe bondsgebouw eind dit jaar in Tubize en inzonderheid de slotalinea ontlokken bij mij een zure meewarige grimlach, lees maar mee:

“Het ordewoord voor de komende decennia? Ambitie! En dat kan je nergens beter waarmaken dan in een omgeving die dat woord verpersoonlijkt. Het begin van elk lijntje dat naar succes lijdt wordt vanaf eind 2019 in Tubeke getrokken. Of hoe zelfs een 137-jarige zichzelf kan blijven heruitvinden.”

Er staat trouwens (behalve … Albert Van Dame) nog een kanjer van een schrijffout in: “Het begin van elk lijntje dat naar succes lijdt wordt vanaf eind 2019 in Tubeke getrokken.”

Lijdt?! Of wordt bedoeld dat de weg naar een betere aanpak van het jeugdwielrennen een … lijdensweg is met tegenwerkende factoren en personen? In dat geval is “lijdt” wel degelijk correct geschreven.