Storia Giro di Lombardia

   editie van 1958 was de meest markante    

 

De meeste van de 112 edities waren het appuntamento van de metronomen.

Fausto Coppi (5), Felice Gimondi (2) en Eddy Merckx (3), samen goed voor tien overwinningen, spannen de naoorlogse kroon maar Franco Bitossi wurmt er zich verrassend tussen als tweede beste performer: vijftiende in 1964, vierde in 1965, winnaar in 1967 en in 1970, tweede in 1968, derde in 1969, tweede in 1971, negende in 1972, tiende in 1973, achtste in 1974 en in 1976, derde in 1977.

Voor België maakten Philippe Thys (1917), Rik Van Looy (1959), Emile Daems (1960), Herman Vanspringel (1968), Roger De Vlaeminck (1974 en 1976), Fons De Wolf (1981) en Philippe Gilbert (2009 en 2010) het dozijn aan overwinningen vol. 

Die van Jean-Pierre Monseré in 1969 wens ik nièt mee te tellen, hoewel zijn afgedwongen tweede plaats meer de afdronk had van een zege had dan Gerben Karstens' ersatz-overwinning.

Van die Belgische winnaars wonnen Rik Van Looy, Emile Daems, Roger De Vlaeminck en Philippe Gilbert ook de grondig verschillende Milano-Sanremo. Herman Vanspringel (derde in 1966) deed dat bijna ook.

Fred De Bruyne bleef in 1955 (na Cleto Maule, géén prutser maar al evenmin een topper) steken op de tweede plaats, die hij in 1958 minstens zou geëvenaard hebben. 

Die nazomerse editie zou tevens de ontknoping zijn van de “Desgrange-Colombo”, het vigerende jaarklassement, waarin Fred De Bruyne (89 punten) leidde vòòr Rik Van Looy (77). Voor Rik II kon een dubbelslag enkel aan de orde zijn indien Fred niet bij de eerste vier eindigde; een vierde plaats kon voor Rik wel volstaan indien Fred niet bij de eerste vijftien eindigde. Die plot provoceerde een clash. Van Looy waagde zich na Monza aan een alles of niets aanval maar werd gecounterd door De Bruyne. De twee werkten aanvankelijk goed samen en telden op acht kilometer van de finish een kleine minuut voorsprong. In plaats van de buit netjes te verdelen (Rik de dagzege en Fred de eindoverwinning) wilden beiden àlles en keken de twee mekaar het wit uit de ogen. Fred sleepte en Rik liet zich uitzakken zodat ze in het zicht van de finish door het uitgedunde peloton overruled werden en ex aequo (zoals dat toen geformuleerd werd) geplaatst op de 27ste plaats. Van Looy was die dag meer verliezer dan De Bruyne, die zich als de wereldkampioen op punten van 1968 mocht aanzien. Wat moet de piepjonge Gilbert Vandromme die 19de oktober blij geweest zijn met die ontknoping als een stijloefening van Ronse 1963. 

 

De gouden editie in 1956 kreeg een verrassende ontknoping. De 37-jarige Fausto Coppi wilde een bleek seizoen bijkleuren met een ultiem hoogstandje maar hij kon zich, na een gecounterde aanval op de Madonna del Ghisallo, niet opnieuw uit de voeten maken voor zestien medevluchters en één van hen was hem bij invallende duisternis te vlug af: de nog relatief onbekende en onvermurwbare Fransman AndréDarrigade, die zich tot dan toe weinig had ingelaten met de klassiekers maar die wel al drie ritten in de Tour had gewonnen. 

Er waren ook de dubbelslag van de Zeeuw Jo de Roo in 1962 én in 1963, waaraan hij telkens een triomf in Paris-Tours liet voorafgaan. Jef Planckaert was in 1962 al dé coureur van het jaar na overwinningen in Paris-Nice, Duinkerken en in Liège-Bastogne-Liège (die zowaar vergeten werd voor de SuperPrestige), een tweede plaats in de Tour, de Belgische titel op de Citadel de Namur maar in de nadagen van de Tour annex slopende criteriumtournee incasseerde hij un coup de bambou en kon geen deuk in een pakje boter meer duwen, Jef was hoegenaamd géén najaarscoureur. De strijd voor de eindzege in de SuperPrestige kwam zo weer helemaal open te liggen en ook Jo de Roo voelde zich aangesproken en haalde met zijn duet van oktober een bijkomende slag thuis, die hij - om de toevalligheid te  ontkrachten - het jaar daarop fijntjes overdeed. 

Herman Vanspringel was de Jef Planckaert van zes jaar later: de Omloop Het Volk gewonnen, tweede in Paris-Roubaix, de Tour en in het wereldkampioenschap en dat geheel opgelijst in de Giro di Lombardia en in één beweging ook de SuperPrestige naar zich toegehaald waardoor hij zich onverkort dé figuur van 1968 mocht voelen.

 

   GIRO DI LOMBARDIA 1946-2020   

… op basis van 150 120 105 90 75 60 54 48 42 36 30 24 21 18 15 12 9 6 3 punten aan de respectieve top twintig.

1080	COPPI Fausto	It.
1017	Bitossi Franco	It.
999	Merckx Eddy	B.
768	Gimondi Felice	It.
735	Bartoli Michele	It.
648	Moser Francesco	It.
618	Kelly Sean	Ier
615	Rebellin Davide	It.
600	Sanchez Samuel	Sp.
582	Conterno Angelo	It.
579	De Vlaeminck Roger	B.
570	Baronchelli Gibi	It.
567	Valverde Alejandro	Sp.
555	Nibali Vincenzo	It.
537	Panizza Wladimiro	It.
528	Boogerd Michael	Ned.
528	Richard Pascal	Zwits.
495	Cunego Damiano	It.
495	Mottet Charly	Fr.
483	Poulidor Raymond	Fr.
480	Vanspringel Herman	B.
474	Martin Daniel	Ier
456	Rodriguez Joaquim	Sp.
450	Chiappucci Claudio	It.
441	Dancelli Michele	It.
438	Uran Rigoberto	Col.
420	Magni Fiorenzo	It.
417	Hinault Bernard	Fr.
414	Motta Gianni	It.
408	Kuiper Hennie	Ned.
405	Gilbert Philippe	B.
393	Casagrande Francesco	It.
393	Rominger Tony	Zwits.
390	Verbeeck Frans	B.
384	de Roo Jo	Ned.
381	Bettini Paolo	It.
381	Camenzind Oscar	Zwits.
378	Pinot Thibaut	Fr.
357	Ronchini Diego	It.
354	Vandenbroucke Jean-Luc	B.
351	Fuglsang Jakob	Deen
348	Zilioli Italo	It.
342	Criquielion Claude	B.
342	Vandi Alfio	It.
333	Albani Giorgio	It.
330	Mollema Bauke	Ned.
324	Defilippis Nino	It.
318	Minardi Giuseppe	It.
315	Delion Gilles	Fr.
315	Di Luca Danilo	It.
315	Nardello Daniele	It.
315	van der Poel Adrie	Ned.