Een gestoffeerde kermiskoers anno 2022

 

Riddersport Ruddervoorde kreeg het verdiende podium 

 

Néén, ik heb niets tegen kermiskoersen, wat zou ik: het was 65 jaar geleden mijn eerste kennismaking met het wielrennen toen ik die van Gistel enkele keren meemaakte en per 10 juli 1958 zelfs Rik Van Looy van het aanzienlijke peloton deel zag uitmaken. Tot ontstentenis van Sportclub Gistel bleef de ‘keizer van Herentals’ steken op de derde plaats na Karel De Baere en Gentiel Saelens. 

In het midden van de 20ste eeuw vierden de kermiskoersen hoogtij, het was geen uitzondering dat het er drie per dag waren. Voor de toenmalige beroepsrenners was het een voorname bron van inkomsten want voor een vast maandgeld kwam slechts een kleine minderheid in aanmerking en zelfs dat was geen vetpot. Het prijzengeld was zoveel interessanter en wie regelmatig won, de lachende tweede werd of regelmatig een andere ereplaats behaalde, kon daar goed van leven. 

Dat besefte zelfs Theo Middelkamp, die in de Tour van 1936 de koninginnenrit van de Alpen en in die van 1938 de kroonrit van de Pyreneeën won. En toch schakelde hij deze klimmer helemaal naar de (vooral Vlaamse) kermiskoersen, waarin veel meer te verdienen viel. Die sportieve stap terug belette hem niet om in Reims 1947 de eerste Nederlandse wereldkampioen te worden. Toch volhardde hij als kermiscoureur en behaalde in die sector zowat 70 overwinningen en een meervoud van ereplaatsen.

Helaas voor de freaks (van wie multisportfreak Luc Schuddinck de meest fervente pleitbezorger is) zijn de kermiskoersen reeds decennialang aan een diepe en onomkeerbare terugval toe. De Sint-Elooiprijs van Ruddervoorde is één van de survivers die gisteren bij ideaal zomerweer een massa volk lokte (vraag evenwel 3 euro inkom en het zullen er veel minder zijn) voor een dot van een 66ste editie die uitmondde in een gedroomd podium, waarop de regionale helden Stan Dewulf en Tom Devriendt glunderden. Het had evenwel anders kunnen uitvallen want ook Zack (zoon van Matthew) Gilmore en Angus Lyons, de Australische tweespan van Ara Pro Racing Sunshine Coast, maakten deel uit van de vroege juiste ontsnapping. Stel dat één van die twee wint zoals Jarno Gmelich Meijling (nochtans geen slechte coureur) in 2014 dan kan ik mij niet voorstellen dat Veloclub Riddersport er vrolijk zou zijn van geworden.

Een El.Ind. is niet prijsvriendelijk. Het prijzenbarema van bedraagt 5020 euro, dat van 1.12A (met deelnamerecht van renners van continentale teams) hooguit 800 euro. De inrichtingsvergunning beloopt 4.240 euro respectievelijk 315 euro. Er komt voor El.Ind. nog een meervoud bij indien men zijn deelnemersveld stoffeert zoals onder meer Riddersport Ruddervoorde jaarlijks doet. Ga daar maar eens voor staan! Chapeau dus!