Zoals Wilfried Reybrouck in 1974

Alberto DAINESE out of the blue

 

Waar kwam die uit, zeg? Die vraag stelde men zich ook toen hij op 10 augustus 2019 in Alkmaar de Europese wegrit won.

Niemand die hem kende want bitter weinig ging eraan vooraf. In eigen land had hij de slotrit van de Giro u23 en de openingsrit van de Giro della Regione Friuli Venezia Giulia gewonnen. Tussendoor werd hij de Italiaanse vice-kampioen in Taino, waar Edoardo Affini (zijn kompaan bij SEG Racing) zich wijselijk voor hem uit de voetenhad gemaakt. Daarna kon een dagzege in de Czech Tour amper tellen als referentie. Wel won hij ei zo na de Gooikse Pijl (2de na Pascal Ackermann).

In zijn laatste jaar met de u22 wist hij zijn trui met de blauwe band waarop enkele witte sterren enkel in de openingsrit van de Herald Sun Tour manifest te showen door Kaden Groves (die dit voorjaar zowel in Catalonië als in Turkije een dagzege behaalde) te kloppen.

Alberto had het bovenal aan die Europese trui te danken hebben dat hij als neo-prof door Team Sunweb in de armen werd gesloten. Niet zonder spijt, zo leek het tot de augustus aanbrak. Zowel in de Vuelta a Burgos als in de Vuelta a Espana kwam hij heel dicht bij een precieuze dagzege die Juan Sebastian Molano respectievelijk Fabio Jakobsen hem afhandig maakten. In de grote Vuelta eindigde hij trouwens zesmaal in de top acht en daardoor zesde in het puntenklassement. In het verlengde daarvan werd hij opeenvolgend 3de in Isbergues, 5de in de Omloop van het Houtland en 2de in Paris-Chauny. In oktober voegde hij daar nog een ook al knappe derde plaats in de Giro del Veneto aan toe.

Alberto leek wel degelijk een wissel op de toekomst maar in de drie eerste maanden van 2022 werd dat geenszins bevestigd. Voor de vette prijzen kwam hij amper in aanmerking. Opnieuw was het een grote ronde die hem relanceerde. Nadat hij in de eerste week al 9de en 7de was geworden sloeg hij out of the blue toe in de meest vlakke etappe van de Giro. Het leek, zoals algemeen verwacht, tussen Fernando Gaviria, Arnaud Démare, Caleb Ewan en Mark Cavendish te gaan. Simone Consonniwurmde er zich nog tussen maar Alberto Dainese ijlde ze allemaal voorbij, aanvankelijk dacht men dat het zijn kompaan Cees Bol was. Ik ben benieuwd aan welke topsnelheid Dainese de laatste hectometers heeft afgeraasd. Daarmee memoreerde hij, althans bij mij, Wilfried Reybrouck die nòg onverwachter in Formia de openingsrit van de Giro 1974 won. De jongere broer van Guido was een one hit wonder die Alberto Dainese wellicht niet zal zijn want dit moet hem boosten om er nog meer voor te doen.

Ook voor Italia is dit in de 105de ronde van hun land een opsteker van formaat. Dit is weliswaar al hun 32ste internationale overwinning maar (na Filippo Ganna in Tirreno-Adriatico en Andrea Bagioli in Catalunya) pas de derde in de World Tour. 

Voor Team DSM is het pas de derde in het algemeen na Samuel Welford in Turkije en Romain Bardet in de Tour of the Alps. De Fransman zou in deze Giro wel eens de grote verrassing kunnen zijn, ware het niet dat hij binnen zijn team niet al te goed omringd is met enkel Thymen Arensman en Chris Hamilton als sidekicks in het hooggebergte.