Mathieu van der POEL een beetje Roger DE VLAEMINCK revisted

 

Roger De Vlaeminck begon 50 jaar geleden op zijn 24ste aan zijn groot avontuur in de Giro: acht deelnames zouden hem 22 dagzeges en drie definitieve paarse truien van de puntenstand maar geen enkele maglia rosa opleveren. Roger won niet bij zijn debuut in 1972 maar wel op de 6de, de 15de, 18de en de 19de dag. Aangezien hij nog tien (!) andere keren in de eerste zeven eindigde, werd hij ook winnaar op punten en zelfs zevende in het tijdklassement.

Nu Mathieu van der Poel al op zijn allereerste dag in de Giro heeft toegeslagen en dat vandaag in la maglia rosa allicht netjes overdoet, zal de vergelijking met Roger De Vlaeminck weer wat meer tot leven komen. 

Mathieu van der Poel begon aan de Giro pas aan op zijn 27ste. Zo’n vaart als met Roger zal het dus met hem niet meer nemen want hij doet daarna ook de Tour, waarvoor Roger helaas de neus ophaalde en waarin hij slechts één dagzege behaalde en drie keer gauw opgaf.

Mathieu’s bucket list wordt almaar korter en hij klimt steeds hoger in de Nederlandse hierarchie. Qua type rennerstype gelijkt niemand meer op Roger dan Mathieu. En toch zijn er meer tegenstellingen dan parallellen. 

Mathieu heeft vooralsnog de Poggio di Sanremo noch de Hel van het Noorden kunnen benutten zoals Roger dat drie respectievelijk vier keer deed. Mathieu lukte wel ei zo na een loepzuivere hattrick in de Ronde van Vlaanderen, de monumentale klassieker waarmee Roger het minst overweg kon zoals wel met Liège-Bastogne-Liège en de Giro di Lombardia die hij ook won en die, gelet op zijn 6de respectievelijk 10de plaats in 2020, eveneens binnen Mathieu’s bereik moeten liggen.

Na le maillot jaune en la maglia rosa is de regenboogtrui het volgende hebbeding dat hij, net als Wout Van Aert, al driemaal op een rij behaalde in het professionele veldrijden.

First things first: hoe vèr komt Mathieu in deze Giro die hem hopelijk inspireert tot een test als klassementsrenner? Roger De Vlaeminck, zijn alter ego van een halve eeuw geleden, zette de kroon op dat werk in 1975 met een vierde eindplaats waarop hij een triomf in de Tour de Suisse, na een rechtstreeks duel met Eddy Merckx, liet volgen.