Felix Grossschartner
(g)één vluchtige passant?
Bora-Hansgrohe zag vanaf 2018 meer dan wat in hem en werd in zijn verwachtingen niet teleurgesteld met vooral de tiende eindplaats in Paris-Nice, bijna een dagzege in de Giro en de tweede eindplaats in Tour of Guangxi. Dat leverde aardig wat punten voor de World Tour. Felix bevestigde in 2019 in Paris-Nice en in Guangxi, behaalde een dag- en dé eindzege in de Tour of Turkey, ereplaatsen in Romandië (vierde) en in California (achtste).
Op zijn 25ste zit er dus nog behoorlijk wat rek op, in steun van nòg betere klassementsrenners als Emanuel Buchmann, landgenoot Patrick Konrad en Maximilian Schachmann of klimt Felix zèlf in die pikorde?
Oostenrijk kan best weer een vertegenwoordiger hebben op het hoogste echelon van het internationale wielrennen. Bernhard Eisel (vooral winnaar van Gent-Wevelgem 2010), Bernhard Kohl (winnaar van de bergprijs en derde in de Tour 2008 maar naderhand - nadat hij al voor Lotto-Soudal had getekend - geschrapt voor misbruik van cera, de derde ‘generatie’ van epo), Peter Luttenberger (in 1996 winnaar van de Tour de Suisse en vijfde in de Tour), Georg Totschnig (opeenvolgend negende, zevende en vijfde in de Giro; zesde in de Vuelta 2006 en zevende in de Tour 2004 en dagwinnaar in 2005), Helmut Wechselberger (winnaar Tour de Suisse 1988), Gerhard Zadrobilek (winnaar Clasica San Sebastian 1989), …
Vòòr de Tweede Wereldoorlog was er ook ene Max Bulla, die voor twee primeurs zorgde: in 1933 winnaar van de eerste Tour de Suisse en in 1931 de eerste Oostenrijkse drager van de gele trui in de Tour, waarin hij ook drie dagzeges behaalde en op de vijftiende eindplaats kwam. Ook in de Vuelta liet hij zich gelden in 1935 met twee dagzeges en de vijfde eindplaats.
Eén Oostenrijker haalde zowaar zelfs het eindpodium van de Tour: de slechts 23-jarige Adolf Christian werd in 1957 (na Jacques Anquetil en Marcel Janssens) derde maar bracht er daarna, op een tiende plaats in Milano-Sanremo na, niets meer van terecht. Misschien wordt Felix Grossschartner ruim zestig jaar later zijn langverbeide opvolger. Adolf Christian: het moet in zijn nadagen geweest zijn dat het epitheton ééndagsvlieg op het wielrennen neerstreek. Of was Roger Walkowiak hem net vòòr geweest?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten