Alberto Bettiol,

de zovéélste ééndagsvlieg?!

Hij presteerde beter vooraleer hij de Ronde van Vlaanderen won dan erna. Podiumplaatsen in de Italiaanse kampioenschappen waren het enige vermeldenswaardige dat er in 2019 nog bij kwam. Zijn tweede plaats in de Italiaanse tijdrit op één seconde van Filippo Ganna mocht, achteraf bezien, een beetje als een overwinning aanvoelen.

Na een té  milde Ronde van Vlaanderen waren de bookmakers dolblij met hem. Dat zal wel die ene keer blijven want het ziet er sterk naar uit dat Alberto een dissonant wordt op de erelijst van Vlaanderens (zelfbenoemde) mooiste, ook al heeft hij als 26-jarige nog een respectabel aantal seizoenenen om zich te desavoueren als one hit wonder. Er ging nochtans behoorlijk wat moois vooraf aan zijn heuglijke 7 april 2019. Dat hij in de Giro delle Flandre de langverbeide Italiaanse opvolger werd van Alessandro Ballan in 2007 interesseert hem niet. Alberto wilde vooral Bettiol zijn met een eigen opmars die evenwel uitbleef.

Als junior werd hij in 2011 Europees kampioen tijdrijden in Offida (It.), waar hij het haalde van onder anderen Alexis Gougeard (+2”), Michael Goolaerts (+1’30”), Mike De Bie (+1’42”),… Aansluitend monopoliseerde hij de Giro della Lunigiana (twee dagzeges én de eindoverwinning) maar in het wereldkampioenschap kwam hij er helemaal niet aan te pas.

Als belofte bracht hij (te) weinig. En toch zag Cannondale veel in hem. Met ereplaatsen in Harelbeke (tiende), de Ronde van Vlaanderen (24.), San Sebastian (zesde),… dwong hij lotsverbetering af bij BMC dat er van uit ging dat hij binnen de kortste keren bij de beste ééndagscoureurs zou aansluiten als de opvolger van Greg Van Avermaet. Toen dat mede door twee sleutelbeenbreuken uitbleef, keerde hij terug bij Jonathan Vaughters, de grootste believer van deze Toscaan, die zijn universitaire studies radiologie aan de universiteit van Firenze al na enkele maanden stopzette. Zijn teamgenoten Sep Vanmarcke en Sebastian Langeveld referéren graag naar deze momentopname: "Tijdens de Tour van 2017 handhaafde hij zich op een zware col die amper twintig anderen overleefden."

In zijn tweede Tour was geruisloos uitrijden, met een dertiende plaats (in Colmar) als beste daguitslag, zijn hoogste goed. Overigens is hij eerder een puncher dan een klimmer. Hij verbaasde wel met een tweede plaats in de afsluitende tijdrit van de Tirreno-Adriateco op amper twee tellen van Victor Campenaerts. Wint hij die tijdrit en wordt hij eind juni kampioen van Italië dan hebben we het nu niet over een ééndagsvlieg. Voor het WK tijdrijden werd niet hij maar wel Edoardo Affini geselecteerd. In de wegrit was hij er wel bij maar niemand die er wat van merkte.