Mikel Landa speerpunt van het 
sterk gewijzigde Bahrain-Merida

Van achttien World Tour Teams was er het meest beweging bij Bahrain-Merida dat vol lijkt in te zetten op Mikel Landa, het Spaanse woelwater dat al aan zijn vierde verhuis toe is. Tijdens een aanloop van drie seizoenen vanaf 2011 bij Euskaltel-Euskadi deed hij het zo goed dat hij kon kiezen uit een rist betere aanbiedingen. Niet bij Astana (2014 en 2015), niet bij Team Sky (2016 en 2017) noch bij Movistar (2018 en 2019) voelde hij zich helemaal in zijn nopjes omdat hij  er keer op keer de andere kopman(nen) niet kon verdringen. En toch werd hij er, als een volleerde jobhopper, niet slechter van. Hij heeft nochtans de intrinsieke capaciteiten om zich op het terrein waar te maken. Hij maakt zijn beste beurt in de Giro van 2015, waarin hij als derde eindigde na het behalen van twee dagzeges op een rij, op de Madonna di Campiglio respectievelijk Aprica. Hij blijkt een onpare jaren - crack, met in 2017 een volgende dagzege en de blauwe trui van de bergprijs en in 2019 de vierde eindplaats. Qua klassementen blijkt de Tour hem het best te liggen want vanaf 2017 eindigde hij er opeenvolgend vierde, zevende en zesde. Zonder dagzege evenwel die hij wel behaalde in de Vuelta van 2005, waarin een spraakmakend klassement uitbleef.

Bij Bahrain-Merida zal hij zich wellicht hopelijk minder aanstellen in plaats van steevast te referéren naar “l’enfer, c’est les autres” (in het Spaanse uiteraard) want zijn credibiliteit als potentiële eindwinnaar van een grote ronde is er niet op vooruitgegaan. Ook eindoverwinningen in de kortere rittenkoersen waren hem, op de bescheiden Giro di Trentino in 2016 na, te hooggegrepen. 

Bij Bahrain-Merida boft hij wel dat hij, na het vertrek van Vincenzo Nibali en van Domenico Pozzovivo, de uitgesproken klassementsrenner mag zijn en meer dan ooit de kans krijgt om zijn gelijk te bewijzen. Met andere nieuwkomers als Pello Bilbao, Wout Poels  en Rafael Valls wordt hij sterk omringd, indien ze hem bij een mogelijk falen maar niet over het hoofd springen. Mikel Landa wordt dertig jaar halfweg december. In 2020 is het hoedanook van “dan of nooit”. Hij belandt er in een sterk gewijzigd collectief , waarin twee coryfeeën aan mekaar de estafette doorgeven: wereldkampioen tijdrijden Rohan Dennis incasseerde een mogelijk dure lock out terwijl Mark Cavendish (inmiddels 34) een allerlaatste keer mag proberen om een epiloog aan zijn rijkgevuld palmares toe te voegen.

Een minder opmerkelijke maar iet te veronachtzamen nieuwkomer is de 20-jarige Brit Fred Wright, een gevierd pistier die een dagzege behaalde in de baby Giro en in de Tour de l’Avenir en die ook in ons land géén onbekende is want in april won hij opeenvolgend in Koersel, Dilsen-Stokkem, Hakendover en vooral in de Paasprijs van Affligem. Als stagair mocht hij, niet zonder bijval, nippen aan het grote werk maar CCC speelde hem uiteindelijk kwijt aan Bahrain-Merida.