Rolf Wolfshohl is 

weg + veld de beste, 
enfin voorlopig toch

In mijn allertijdse ranking van de wereldkampioenschappen veldrijden (op basis van 125 75 50 40 30 25 20 15 10 5 punten voor de respectieve eerste tien) is het verschil tussen Rolf Wolfshohl (°1938) en Albert Zweifel (1949) bijzonder gering. De Zwitser behaalde zelfs twee titels meer: vier op een rij vanaf 1976 en zeven (!) jaar later een vijfde. 

Zweifel was een notoir veldrijder, Wolfshohl een expliciete wegrenner. De Kölner was op 24 februari 1957 nog geen twee maanden achttien jaar toen hij op de Edelare (Oudenaarde) een eerste keer opdook in de top tien van een WK veldrijden: zevende op bijna vijf minuten van de toenmalige Franse grootmeester André Dufraisse. Wolfshohls opmars was onstuitbaar ingezet. Het jaar daarop werd hij al derde (na André Dufraisse en Amerigo Severini) in Limoges, in 1959 (tweede na Renato Longo) in Genève. Van de eerste vier edities van de jaren zestig (die hij aanvatte als 21-jarige) won hij er drie: Tolosa 1960, Hannover 1961 en Calais 1963. Daarna moest hij het stellen met vier tweede (na Renato Longo in 1965 en in 1967; tweemaal na Eric De Vlaeminck in 1969 en in 1972) en drie derde plaatsen.

Wolfshohl en Zweifel kregen slechts op één wereldkampioenschap met mekaar te maken: in Melchnau (Zwits.) in 1975, waar de Duitser afscheid nam en de Zwitser geen sant in eigen land werd maar tweede werd een halve minuut na Roger De Vlaeminck die daar zijn enige wereldtitel als prof in het veld behaalde. 

Ha dé Roger, indien hij dat echt gewild dan had hij Rolf Wolfshohl in de combinatie veld-weg naar de kroon gestoken maar daarvoor had hij zijn broer Eric voor de voeten moeten lopen maar dat wilde hij kennelijk niet. 

Rolf Wolfshohl kende dat familiale “probleem” niet en kon zich onverstoord in de beide disciplines waarmaken en dat het liefst op de weg, waarin hij zijn debuut maakte in 1960 voor Rapha-Gitane-Dunlop. Ploegleider Raymond Louviot geloofde niet in hem en Rolf moest zich voor een minimumcontract bewijzen. Zowel in 1962 als in 1963 bekroonde hij zijn regelmaat in de voorjaarsklassiekers met een tweede plaats: na Jef Planckaert in Liège-Bastogne-Liège 1962 en (bij fotofinish) na Joseph Groussard in Milano-Sanremo. In 1963 had hij Paris-Roubaix kunnen / moeten winnen. Ondanks drie bandbreuken nam hij met Noël Foré voorsprong. In plaats van samen te werken, reden ze mekaar in de vernieling. Toen Noël ten val kwam, leek Rolf op weg naar de zege maar hij werd totaal leeggereden aan de poort van de roze piste door tien achtervolgers overstoken. Emile Daems won in zijn plaats. 

1964 werd, ook in het veldrijden, zijn veel minder jaar maar in 1965 compenseerde hij zijn mindere lente in de Vuelta a España. Rolf was een egotripper pur sang die vrijwel elk seizoen van team veranderde en voor niets of voor niemand terugdeinsde wanneer hij eigen kansen rook, zelfs niet voor Raymond Poulidor, de uitgesproken kopman bij Mercier-BP-Hutchinson, die hij de Vuelta afsnoepte, een copy paste van wat zijn landgenoot Rudi Altig hem in 1962 voordeed door zijn leider Jacques Anquetil niet te ontzien. Met Duitsers zijn de Fransen dus ook in de koers nooit klaar.

Winst in de Vuelta deed Wolfshohl ook dromen van de Tour, waarin hij - behalve een dagzege (Toulouse) in 1967 - nog maar weinig klaargemaakt had. In de Tour van 1968 kwam hij, na elf dagen Georges Vandenberghe, aan de leiding in Aurillac maar twee dagen later werd hij tijdens de zware Alpenrit van Saint-Etienne naar Grenoble verdrongen door de Spanjaard Gregorio San Miguel. Uiteindelijk werd hij zesde, ruim vier maanden nadat hij Paris-Nice wèl had gewonnen. Tijdens die lente won hij ei zo na ook de Omloop Het Nieuwsblad (toen nog - Het Volk). Hij was niet eens ingeschreven maar vertoefde in de nadagen van het WK veldrijden in Luxemburg (waar hij tweede werd na Eric De Vlaeminck) in Vlaanderen voor zijn fietsenbedrijf. Zijn ploegleider Raymond Louviot (Bic) kwam een renner tekort en verzocht Rolf om in te vallen. Hij stemde in maar moest zich met zijn crossfiets behelpen wat hem niet belette om na een indrukwekkende inspanning de vier koplopers te achterhalen en tweede te worden na Herman Vanspringel, die dé renner van 1968 zou worden. 

Rolf Wolfshohl (3), Renato Longo (5) en Eric De Vlaeminck (7) waren samen goed voor vijftien regenboogtruien. Onmogelijk om te ontsnappen aan de vloek ervan. Rolfs zoon Rolf-Dieter viel zwaar tijdens het kampioenschap van Duitsland in 1984, raakte verlamd aan de onderste ledematen en overleed eind 2011, amper 51 jaar. De dochter van Renato liet zowaar het leven bij een bomaanslag. Eric keek op zaterdag 11 oktober 1993 machteloos toe hoe zijn 26-jarige zoon Geert stierf tijdens een veldrit in Heist-op-den-Berg.
Rolf Wolfshohl is tot nader order de beste in de combinatie weg + veld. Vraag is voor hoelang nog want Mathieu van der Poel zal met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid die tussenstand tijdens de eerstvolgende jaren overrulen.