Frans Verhaegen,

de zelfverklaarde kleine coureur 
die créateur-fondateur werd van het 
Kempens Wielermuseum

Hij noemt zichzelf steevast een kleine coureur en inderdaad: hij was géén internationale topper, hoezeer hij dat ook probeerde te zijn maar niet ten allen prijze. Hij wilde liever een bereikbare papa blijven voor zijn drie dochters en zoon, die allemaal met een tussentijd van vijf jaar geboren werden.

Frans Verhaegen was bij de jeugd een veelwinnaar: 7 overwinningen als onderbeginneling in 1963, 11 als nieuweling in 1964, 33 als junior in 1965 en 1966, 30 als liefhebber van 1967 tot en met 1970.

Na een verbluffende lente in 1970 (winst in de Omloop Het Volk, de G.P. Affligem, Kortrijk-Galmaarden en nog méér ereplaatsen) kon hij - op aanbevéling van zijn aangetrouwde neef Roger Rosiers - vanaf augustus terecht bij het grote Bic. Dat leek niet té hooggegrepen want Sus won in 1971 meteen de Luis Puig in Valencia vòòr Domingo Perurena. Toch gedijde hij er niet en zette vanaf augustus een stap terug bij Goldor. Het zou allemaal anders gelopen zijn indien Jean-Pierre Monseré niet verongelukt was. Frans had een concreet voorstel om van diens team deel uit te maken. Rik Van Linden leek een waardig alternatief maar met zijn illustere leeftijdsgenoot kwam het niet tot een samenwerking. Frans vraagt zich nog steeds af waarom. Hij zou Kamiel nochtans op de schouders hebben gedragen om hem te helpen winnen. Sus belandde in 1972 bij Hertekamp en daarna voor drie seizoenen bij Ijsboerke. Hij leek vastgekluisterd aan het kermiscircuit tot hij in 1975 Kuurne-Brussel-Kuurne won vòòr Tino Tabak, Freddy Maertens, Alain Santy, Marc Demeyer en Michel Pollentier. Hij realiseerde het volledig op eigen kracht en het illustere trio van Flandria-trio zag in hem meteen een bruikbare schakel voor het rode raderwerk. Het tweede wat Frans deed, was zijn triomf in Kuurne overdoen, daags na een zevende plaats in de Omloop “Het Volk”. Hij werd dat jaar zelfs voor de Tour geselecteerd, overleefde L’Alpe d’Huez waarop de ploeg niet had gerekend en er zich zelfs aan ergerde want Marc Demeyer (die hij nochtans in 1974 Paris-Brussel had helpen winnen) maande hem aan om op te hoepelen met als bijsluiter dat hij toch niet zou delen in de grote extra premie die co-sponsor Velda had toegezegd. Frans zette nog wel aan in de tiende rit maar de overlevingsdrang was op en hij gaf er snel de brui aan. Hij verkeerde nochtans in goeden doen en won acht dagen later in Sleidinge. Bij Flandria was het evenwel over and out, waarna hij zoveel beter terechtkwam bij Marc Zeepcentrale, waarvan hij de patron nog steeds “mijnheer” De Windt, met wie de samenwerking zich na zijn rennerscarrière voortzette als ambulant verkoper van onderhoudsproducten. Marc betaalde hem elke dag een overwinnings-premie uit en dat zeventien jaar lang. De waardering is wederkerig. Frans bleef eerst nog enkele jaren coureur, behaalde in 1977 een interessante overwinning in het kampioenschap van Vlaanderen in Koolskamp, die sportief niet kon tippen aan Kuurne maar waar hij nog vrij gergeld aan herinnerd wordt. Hij specialiseerde zich dan al in het kermiscircuit, waarin schoon geld kon verdiend worden als winnaar maar meer nog als lachende tweede of derde. Sus ervaart het niet als een verwijt dat hij, geïnspireerd door die vermetele Fonske De Bal, de curator van dat circuit werd genoemd. Mee zijn in de goede ontsnapping was essentiëler dan de koers winnen. 

Frans moest al op zijn éénendertigste afhaken na een vreselijke val in Boom, waar hij in volle spurt aan een paaltje haperde, weggekatapulteerd werd en met een verbrijzelde knieschijf en afgescheurde quadriceps werd opgeraapt. Hij was in één klap coureur af.

Zijn mooiste overwinning behaalde hij decennia na zijn rennerscarrière toen hij op 28 september 2017 bij een huishoudelijke klus van een hoge ladder viel en een doodsmak maakte met behalve acht-en-der-tig breuken ook een hersenbloeding, een zware schedelbreuk, klaplongen, vitale organen (lever, milt en pancreas) geraakt, ….. Hij bleef in leven maar was een hopeloos geval die aan de machines lag en die in de aanloop van het jaarlijks door hem georganiseerd rennersfeest dat effectief doorging en waardoor men het afkoppelen van de kunstmatige beademing nog even uitstelde. Het was een letterlijke deadline die Sus uit zijn zware coma deed ontwaken om aan een langdurige revalidatie te beginnen. Frans is, met de enorme steun van zijn Liliane, inmiddels helemaal terug van vèr weggeweest. Zijn vier kinderen en negen kleinkinderen kunnen verder genieten van hun goddelijke stamvader en ook zijn geesteskind, het Kempens Wielermuseum, vaarde heel wel bij zijn verrijzenis. Over afzienbare tijd wordt het - met de gmeente Grobbendonk als dierbare partner - ondergebracht in de Kasteelhoeve, wat bij Frans al de knipoog ontlokt “Kermiscoureur wordt Kasteelheer”, maar dan een heerschap zonder kapsones.

Het Kempens Wielermuseum bundelt de verhalen van de grootste wielrenners die deze kontreien hebben gekend, aan de hand van verhalen, objecten en andere relikwieën die de heroïek doen herleven. Frans Verhaegen was al langer een rabiaat verzamelaar die hij met zijn vele connecties almaar verder uitbouwde tot een unieke collectie die hij groepeerde in een eigen museum ter Dorp 1 - Bouwel, waar hij de bezoekers met open armen ontvangt en vergast op anekdotes die hij zelf meemaakte of die hij vernam via de overlevering.

Frans’ “spreekuren” zijn op dinsdag- en donderdagnamiddag van 13.30 tot 17.30 uur of op afspraak 0475 29 74 14. Dat de toegang GRATIS is, voelt bijna aan als een vorm van te weinig zelfrespect.