Tony Gakens, 

het (bijna) vergeten godenkind

Tony Gakens wordt morgen 72 jaar.

Tony wie? Gakens!

Hij is van hetzelfde bouwjaar als Willy De Geest, Roger De Vlaeminck, André Dierickx, Eddy Peelman, Jos Schoeters, Valère Van Sweevelt,… 

De goedlachse Geetbetse Adonis was een veelwinnaar vanaf 1965 met als nieuweling zeven overwinningen en de Brabantse titel en in 1966 tien bij de junioren. Bovenal werd hij in Mettet (na Jan Lindekens en Jean-Pierre Monseré maar vòòr Roger De Vlaeminck) derde in het kampioenschap van België. Als neo-liefhebber had hij eind mei al vijf overwinningen op de teller. En dan was er helaas die fatale 28 mei 1967 in Halen, waar hij en Valère Van Sweevelt spurtten voor de dichtste ereplaats. Tony haalde het maar dat was beter niet zo geweest want enkele tientallen meters voorbij de finish reed hij zich te pletter en werd met een zware schedelbreuk in comateuze toestand afgevoerd. Zijn seizoen zat er meteen op en dus ontbrak hij vooral op het kampioenschap van België in Nieuwerkerken-Aalst, waar een gedroomd podium wordt bijeengespurt waarop centraal Valère Van Sweevelt, geflankeerd door Jean-Pierre Monseré en Roger De Vlaeminck. Tony Gakens zou dat trio ongetwijfeld in verlegenheid hebben gebracht.

Het zou nog tot 9 juni 1968 in Assent duren eer hij zijn volgende overwinning behaalde tijdens een onvolledig overgangsjaar zonder uitschieters. Valère Van Sweevelt had dan al de grote Liège-Bastogne-Liège gewonnen. “Wat als” … Tony even intact uit Halen was teruggekeerd? In dat geval had hij als neo-prof misschien Gent-Wevelgem gewonnen. 

In 1969 was Tony verder (maar helaas nooit meer helemaal) terug van weggeweest met elf eerste plaatsen, waaronder de slotrit (in Hoegaarden) in de Ronde van België. Hij verscheen ook opnieuw op het voorplan van het kampioenschap van België in Nieuwerkerken, waar hij vierde werd na zijn Cureghemse frère-ennemi Raf Hooyberghs, Jean-Pierre Monseré en Frans Kerremans. Eén en ander volstond nièt om voor een WK-selectie in Brnö en ook de profploegen toonden (te) weinig interesse. 

Hij moest dus een jaartje langer de wachtkamer in maar daar maakte hij iets moois van met twintig overwinningen waaronder de Omloop van de Vlaamse Gewesten in Meerbeke. Bovenal waren er zijn opgemerkte passages in de kampioenschappen met telkens hetzelfde verloop en dito ontknoping. Op het BK in Waregem maakte Victor Peeters zich wijselijk uit de voeten en bleef buiten schot omdat Tony en Willy Teirlinck mekaar het wit uit de ogen keken. Drie weken later was er een copy paste op het WK in Leicester met de Deen Jörgen Schmidt (die er nadien niets meer van bakte) als bevoordeelde van de rivaliteit tussen Tony en ondoorgrondelijke Ludo Van der Linden. ’s Anderendaags werd Jean-Pierre Monseré, met wie Tony bij de liefhebbers ongeveer gelijke tred hield, wereldkampioen bij de beroepsrenners. 

Nu had Tony Gakens wel genoeg adelbrieven verzameld voor de beroepscategorie. Als Brabander kwam hij logisch terecht bij het Watneys-Geens met Frans Verbeeck die als dictatoriale kopman aan zijn beste jaren bezig was. Allen voor één, André Dierickx en Staf Van Roosbroeck hadden het al ondervonden en dat werd ook het lot van Tony Gakens, die wel meteen won in Rummen en in Noorderwijk. Vanaf 1971 werd het knechten voor Verbeeck of uit zijn buurt blijven. Tony werd nooit helemaal de crack van weleer maar wilde toch vooral zichzelf blijven en daalde af naar het bescheiden Goldor-Ijsboerke en Hertekamp, verzeilde in het kermiscircuit en gaf ootmoedig toe dat hij het niet altijd even nauw nam met de verzorging. Mede daardoor behaalde hij in dat 1972 pas op 14 juni zijn eerste overwinning, de veredelde kermiskoers van Brussel naar Ingooigem en was net op tijd klaar voor “zijn” kampioenschap van België. Het zag er goed uit tot Walter Godefrooten Eddy Merckx de handen in mekaar sloegen. Zelfs het podium was Tony niet gegund want Albert Van Vlierberghe klopte hem in de spurt voor de derde plaats. Het werd steeds duidelijker dat Gakens het niveau van de kermiskoersen niet meer zou overstijgen maar waarvan hij het beste maakte: hij won ruim twintig keer en was vrij geregeld de lachende geklopte. Toch werd het almaar meer aanmodderen met schimmige kleine ploegen. Op 3 augustus 1976 behaalde hij in Willebroek zijn laatste overwinning. Wat daarna volgt zijn de jaren teveel. Hij gaf er de brui aan in 1979, hij het godenkind van tien jaar eerder dat zoveel meer en beter verdiende maar door de omstandigheden niet gediend werd. Eerst kon hij niet meeschuiven in de flow van Van Sweevelt, De Vlaeminck en Monseré. Hij bleef wezenloos achter maar gaf zich opnieuw niet gewonnen.

Zijn doodsmak van Halen zinderde nog extra na. Nadat hij al op zijn 31ste stopte met koersen ging hij solliciteren bij de Spoorwegen maar hij werd er, wegens blijvende tekenen van hersenletsels, medisch afgekeurd. Tony kroop niet in een hoekje maar vermande zich en ging als cipier tweeëntwintig jaar lang aan de slag in Leuven-Centraal en startte in Geetbets een eigen fietsenzaak op, die op 1 februari 2016 door dieven werd leeggehaald. Hij was ook drie legislaturen VLD-gemeenteraadslid maar dat stopte toen hij hartproblemen kreeg, waarvan dr. Brugada hem inmiddels verlost heeft. Er is ook de jaarlijkse Tony Gakens Classic door het Hageland en Haspengouw, zijn vroeger trainingstraject. 
Tony woont momenteel alleen maar is niet eenzaam, hij volgt de koers nog maar is er minder bezeten van als vroeger. Zijn focus richt zich vooral op zijn dochters Cindy (48) en Mieke (37) en de drie kleinkinderen, waartussen erhelaas geen opvolg(st)er zit maar daarom zijn ze hem niet minder dierbaar.

Wie nòg méér wil vernemen over die sakkerse overlever Tony en hem wil horen en zien kan terecht bij:

Tony Gakens De Omerta Voorbij - YouTube