Michel Wuyts verhéérlijkt 
Pidcock en schoffeert 
schaamteloos Eekhoff

Laat dit duidelijk zijn: ik ben een grote fan van Michel Wuyts’ gesproken en geschreven woord. Toch ben ik het lang niet altijd ééns met hem en zeker niet met zijn column van dit weekend in Het Laatste Nieuws.

De voortvarende verheerlijking van Thomas Pidcock, tot daar aan toe maar het irriteert mij mateloos dat hij wat verder niet kan nalaten om het te hebben over “de hemeltergende beschutting waarvan Nils Eekhoff 2’40” genoot”. Wablief: ge-noot?! Had die Nederlandse jongen er misschien voor gekozen om op een door de organisatie onbeveiligde plek in andermans val te worden meegesleurd en veel tijd te verliezen zodat hij achter de volgwagen in het peloton kon terugkeren? Hoevelen deden dat al vòòr hem in andere koersen? Wuyts was oneindig milder toen Movistar in de Vuelta het peloton op een lint trok en een minuut wegreed van een groep met de gevallen Primoz Roglic en Miguel Angel López. De jury had besloten om de volgwagens niet weg te halen tussen de groepen in, waardoor de pechvogels makkelijker konden terugkeren. Was dat géén hemeltergende ingreep dan? Wat mij betreft nièt. Indien het van mij afhing dan zou èlke coureur na pech zelfs aan de volgwagen mogen hangen in plaats van extra gestraft te worden. Voor mij en zoveel andere rechtgeaarde wielerfans is Nils Eekhoff de rechtmatige wereldkampioen van 2019 bij de beloften, hij en nièmand anders! Zijn verbanning bracht met zich dat Thomas Pidcock de laagste podiumtrede mocht bezetten. Zou dàt niet meegespeeld hebben in zijn organiserende thuisland?

Thomas Pidcock is dus Michel Wuyts’ nieuwe God, die het veldrijden uit de regionale sleur moet halen. Daarbij maakt Wuyts evenwel een volgende uitschuiver. Hij vond zowaar dat Sven Nys doortastender had moet onderhandelen om Pidcock deel te laten uitmaken van Telenet-Baloise. Hebben die met Toon Aerts, Quinten Hermans en Lars van der Haar nog niet voldoende betere crossers in huis? Het veldrijden zal het als ploegsport niet redden. Er moeten meer individualiteiten opstaan zoals bij de vrouwen. Waarom kan men bijvoorbeeld niet eisen dat elk World Tour Team een veldrijder in stelling brengt? Dat zou wat geven en oneindig meer dan de huidige schraalheid van het wekelijkse déjà vu.

Of Thomas Pidcock, nu Wout Van Aert en Mathieu van der Poel zich wijselijk meer op de weg richten,  de nieuwe Messias van het veldrijden wordt? Het zou kunnen maar ik heb mijn twijfels, he’s too British en het mangelt hem (I’m very sorry) aan verstaanbare luciditeit. Doe mij toch maar de onbevangen eenvoud en de klare taal van de Bavikhoofse jongen Eli Iserbyt.