Michael Valgren hangt er zowat tussen ...

Kasper Asgreen, 

een duurzamere Deen

 dan Mads Pedersen

Mads Pedersen werd op 1 april 2018 tweede (na Niki Terpstra) in de Ronde van Vlaanderen. Kasper Asgreen deed het hem op 7 april 2019 na. Hij zou een meer verdiende winnaar geweest zijn dan Alberto Bettiol, die op een diefje won en vòòr zijn triomf beter presteerde dan erna.

Van de drie voornoemden munt Asgreen meer uit in duurzaamheid dan Pedersen en Bettiol, die momentencoureurs (b)lijken. Kasper, die - overgekomen van het Deense continentale Team Waoo - pas vanaf april deel uitmaakte van Quick Step Floors, werd samen met Laurens De Plus, Bob Jungels, Yves Lampaert, Maximilian Schachmann en Niki Terpstra één van de zes wereldkampioenen ploegentijdrit in Innsbruck. Het wakkerde zijn geloof in eigen kunnen in 2019 extra aan met bijna een overwinning in de Ronde van Vlaanderen, een dagzege in de Tour of California en in de Deutschland Tour en bijna ook in de Tour de Suisse (tweede in de tijdrit na zijn kompaan Yves Lampaert) en in de Tour de France (tweede na Matteo Trentin in de rit door het middengebergte tussen Pont-du-Gard en Gap) en eveneens tweede (na een andere kompaan Remco Evenepoel) in het Europees kampioenschap tijdrijden. In het wereldkampioenschap tijdrijden in Harrogate stelde hij teleur met een zeventiende plaats op 3’38” van Rohan Dennis.

Kasper is bovenal is hij een exceptionele teamplayer en, op een klassement in de grote ronden na, een àlleskunner. Bij elke gelegenheid die zich aandient, zal het team zich als een blok achter hem scharen om zijn zegepad te effenen. Schrijf hem dus nu al maar op als één van de topfavorieten voor de Ronde van Vlaanderen van 2020.

De bijna 28-jarige Michael Valgren hangt zowat tussen Kasper Asgreen en Mads Pedersen. In het voorjaar van 2018 won hij de Omloop en Liège-Bastogne-Liège en werd tussendoor vierde in de Ronde van Vlaanderen. Het najaar bracht een serie ereplaatsen: tweede (na Oliver Naesen) in de Bretagne Classic de Plouay),  Québec (negende), Montréal (achtste) en in het loodzware wereldkampioenschap in Innsbruck (zevende). In het voorjaar van 2019 was hij nergens maar vanaf half augustus was hij meer dan een beetje terug van weggeweest: vierde in de Bretagne Classic, vijfde in Montréal en zesde in het wereldkampioenschap in Harrogate. Ook in zijn geval is enkel een klassement in een grote ronde te hooggegrepen. Dat geldt trouwens door de decennia heen voor alle Denen, behalve voor Bjarne Riis en Michael Rasmussen tot uitlekte “hoe dat kwam”.