Al het 15de zegestreepje van Deceuninck-Quick.Step

 

Mikkel HONORé zonder gemor van zijn kompaan Josef CERNY

Bij de kansenberekening van de minst zware rit heb ik The Wolfpack schromelijk over het hoofd gezien. Dat doe je maar beter niet, mocht ik ondervonden. Een echappée-bidon is meestal een kansloze onderneming kansloos maar niet met de blauwe tandem Josef Cerny - Mikkel Honoré aan boord die hun medevluchters één voor één op het juiste moment opsoupeerden. Andrey Amador, Julien Bernard, Andreas Leknessund en Ide Schelling  zijn nochtans geen pipo’s. Ik had vooral te doen met de laatste aanklamper, Julien (zoon van Jean-François) Bernard, maar een totaal ander type dan zijn meer illustere papa (halfweg de jaren tachtig van vorige eeuw). Julien vermoedde al dat hij in de sandwich zou genomen worden en dat gebeurde ook. Cerny vertrok als eerste en toen Bernard zonder reactie bleef, zag Honoré zijn kans schoon om naar zijn kompaan de oversteek te maken bij te halen en aan een heuse koppeltijdrit te beginnen. Dat was géén overbodige luxe want het versnellende peloton was tot minder dan een halve minuut genaderd. 

 

Mikkel Honoré is een hardrijder pur sang, die in 2014 de Sint-Martinusprijs van Kontich won, wat hij als titelverdediger herhaalde hij in 2015. Als belofte leek hij te stagneren zodat hij zich moest vergenoegen met een contract(je) bij het Virtu Cycling, waarvan toen ook Kasper Asgreen deel uitmaakte en waarvoor hij de Circuit de Wallonie won. Toch mocht hij als stagair nippen van The Wolfpack en in zijn dienende rol was hij overtuigend voor een tweejarig contract dat al in juli 2020 tijdens de lockdown verlengd werd. Het schonk hem vleugels voor een rimpelloze Giro 2020 en een spraakmakende lente 2021 met ereplaatsen in de Ardèche Classic (4de) en de Drome Classic (3de). In de Settimana Coppi e Bartali leverde hij zijn eerste hoogstandje af. In samenspel met Mauri Vansevenant kreeg hij zijn landgenoot Jonas Vingegaard weliswaar niet klein maar zijn zege in de slotrit in het iconische Forli maakte veel goed. Hij was klaar voor een hogere opdracht, de Itzulia Basque Country, waarin hij de klassementsrenners Mauri Vansevenant en James Knox zoveel mogelijk krachten moest helpen sparen. In de voorlaatste rit waren hij en Cerny daarvan ontheven en die buitenkans grepen ze dus met beide pedalen om in de World Tour een allereerste zege te behalen. Hoe die twee tot een consensus kwamen over wie mocht winnen, zou mij benieuwen. Het is niet zeker  dat er consignes vanuit de volgwagen aan te pas kwamen. Misschien gaf het feit dat Cerny vorig jaar al een dagzege (weliswaar voor CCC) behaalde in de Giro daarbij de doorslag. Bij een volgende kans zal het weer aan hem zijn. Zowel Cerny als Honoré zullen, méér nòg dan ze al deden, door het vuur lopen voor het vincere insieme van The Wolfpack.

Altruïsme is de verheven vorm van aan zichzelf denken.