Jarne VAN GRIEKEN

moet al tijdens de lente 

uit de middenmoot opvéren

 

Jarne Van Grieken (Herentals) mag dan één van de jongsten van zijn bouwjaar(°11.12.2999) zijn, het belet dat hij in 2022 aan zijn ultieme campagne als belofte toe is, het begint dus te dringen om van zijn passie alsnog zijn beroep te maken.

 

Jarne was in 2018, na Remco Evenepoel en Ilan Van Wilder, ’s lands beste junior met vooral een eclatante voorsprongzege in La Route de Géants, een nerveuze koers, waarin het zaak was om permanent voorin te zitten en de waaiervorming niet te missen. In de hellingzone ontsnapte een trio dat Jarne met de Deense kampioen William Blume Levy(inmiddels contractrenner bij Uno-X) vervoegde en naderhand nog tien anderen onder wie vier Van Moers (onder wie Ilan Van Wilder), de ideale situatie om als team te pokeren. Jarne trok de goede kaart en arriveerde met 20” voorsprong op de piste van Saint Omer en behaalde zo zijn mooiste overwinning tot dan toe.

Het was de bekroning van een dolle lente en zomer met een sliert dichte ereplaatsen en daarbovenop nòg vier precieuze overwinningen: een dagzege in de Driedaagse van Axel, twee manches in de Beker van België (Linter en Angreau-Honnelles) en de Omloop der Vlaamse Gewesten (1.1). Jarne’s individuele en de collectieve eindzege (Van Moer CT) in de Beker van België maakte het al copieuze plaatje nog completer.

Dat hij desalniettemin niet geselecteerd werd voor het wereldkampioenschap had uitsluitend te maken met het feit dat er zes anderen waren die de Oostenrijkse hoogtemeters nòg beter aankonden dan hij. 

 

Zo uitmuntend zijn passage bij de junioren was, zo wispelturig waren zijn eerste drie seizoenen bij de beloften.  

Vanaf de stage met Acrog-Tormans begin 2019 speelde zijn knie op en dat bleef op en af gaan tot hij zich in augustus liet opereren en zijn seizoen er meteen opzat. Tussen Bassenge (23 juni 2019) en zijn volgende koers in Langemark (11 juli 2020) gaapte een kloof van bijna dertien maanden.

2021 leek niet anders te worden dan 2020 met in juli enkel maar drie verre regionale ereplaatsen. De Ronde van Oost-Vlaanderen luidde de langverbeide ommekeer in. Zijn zevende eindplaats veranderde zijn mindset en van dan af kon veel. Zijn eerste overwinning in Oordegem liet niet lang op zich wachten en eens dat eerste schaap over de dam was, volgden er meer dat voorbeeld en vooral zijn triomf de Memorial Björg Lambrecht was er één met duidelijke meerwaarde. Ook de gouden herdenking van Jempi Monseré in Retie zette hij (met zegekoning Rutger Wouters als één van de geklopten) naar zijn pedalen. Jarne was niet meer uit de top vijf weg te slaan, zelfs niet in de profkoersen van Geraardsbergen en Berlare, aasluitend werd hij ook ^7de in die van Zele. Tijd dat hij nog eens won en dat deed hij in 98ste Omloop van het Hoogserlei van Tielt, waar ik veronderstelde dat de 48-jarige Mario Willems (Lotenhulle) de lachende tweede was. 

“Ik verpats geen overwinningen hoor”, beklemtoonde de 48-jarige veelwinnaar, “die jongen, die ik niet kende, heeft mij eenvoudig uit de wielen gereden nadat hij al de hele namiddag een uitstekende indruk op mij had nagelaten.”

Ook Jarne’s vijfde overwinning, op 10 oktober in Boom, werd extra bejubeld. Die koers haalde een moyenne van 46 km./u. en bij de ultieme passage op de lastige Bosstraat liet Jarne met een snedige demarrage zijn gezellen in de steek en werd niet meer in verlegenheid gebracht, ook niet door de full gaz gevende Sven Noels. Niels Vandyck, zijn kompaan bij Thielemans-De Hauwere, haalde het in de sprint voor de derde plaats van Maarten Verheyen, die een laatste keer zijn driekleur van de beloften mocht showen. Niels kon het niet laten om de prestatie van Jarne hoog in te schatten, zoals Mario Willems ook al deed in Tielt.

Jarne werd de zondag daarop, tegen de beste Nederlanders, knap vierde in de Omloop van de Braakman en had daar tijdens het afsluitende Zeeuwse weekend graag een verlengstuk aan gebreid maar hij werd in de nadagen ziek en zette meteen een punt achter zijn seizoen.

 

Zijn fraaie nazomer leverde geen extraatje op. Hij werd wel gesolliciteerd door continentale ploegen voor wie hij evenwel zelf de sahne moest meebrengen maar waarvoor hij bedankte. Hij handhaaft zich liever in de (vanwege het programma) meer perspectieven biedende Acrog-Tormans, waarbij hij zich heeft voorgenomen om niet meer onbewust op het najaar maar bewust op het voorjaar te pieken. Hij wil dat het er, na een rimpelloze winter, meteen boenke op is om eindelijk op weg te zijn naar waar hij al wilde zijn: in de beroepscategorie! Begin augustus wil hij minstens een stageplaats hebben afgedwongen en waarom niet bij een World Tour Team (zoals Stan Van Tricht bij The Wolfpack) dat hij na winst in Gullegem Koerse verlengd zag in een effectieve verbintenis.

 

Jarne Van Grieken spreekt eindelijk kloeke(re) taal. Bij vorige gelegenheden ontkwam ik niet aan de indruk dat hij te braaf was voor dit harde vak. Zijn mentor (ex-renner) Robin Mertens brengt hem wel tot andere inzichten. Jarne had de omstandigheden weliswaar niet aan zijn kant om een grote mond op te zetten. Vanaf 2022 wil hij vooral met de pedalen spreken, zoals hij tijdens de nazomer / herfst van 2021 al enkele keren deed. And: oh yes he can!