Mauro CUYLITS draagt élke overwinning op aan zijn overleden papa Gunther

 

 

Wanneer Mauro Cuylits wint en hij maakt een hemels zegegebaar dan is dat bestemd voor zijn papa Gunther die op 28 oktober 2012 aan een hartaderbreuk overleed op het vliegveld van de hoofdstad Ouagadougou. Hij was nog diezelfde dag achtste geëindigd in de Tour du Faso (waarin hij in 2003 en 2004 een dagzege had behaald). 

Mauro moest die vreselijke beproeving als 7-jarige doorstaan net als zijn drie jaar ouder zusje Luna. Gunther papa had Mauro al te kennen gegeven dat hij het best zag zitten dat zoonlief in zijn koerssporen zou treden. Dat mocht dus niet zijn en dus voelde Mauro zich graag geroepen om papa’s sportief  testament uit te voeren.  

Gunther was in de jaren negentig van vorige eeuw een succesvol jeugdrenner die 21keer won bij de nieuwelingen (waarvan 18 in 1991, waarmee na Jarno Vanfrachemen Raf Vanhove derde in de nationale zegestand), 7 x bij de junioren en 40 x bij de toenmalige liefhebbers. In 2000 en in 2001 was hij heel even beroepsrenner maar dat bleek te hooggegrepen.    

De factor Adonis heeft Mauro alvast van zijn papa opgenomen en als coureur kon hij zelfs een surplus aan talent hebben. Bij de aspiranten viel daar aanvankelijk nog niet veel van te merken: schaarse ereplaatsen met de 12-jarigen, een eerste zege in het verre Egem en nog negen andere keren top 5 (derde in het PK) bij de 13-jarigen. Bij de 14-jarigen veerde hij een eerste keer op: zes overwinningen opgelijst met ereplaatsen in de kampioenschappen (vooral 7de in het BK). Als neo-nieuweling trok hij aardig zijn streng met overwinningen in de drukbezette koersen van Merksplas (71 dln.) en Zolder (112 dln.).

Als tweedejaarsnieuweling zette hij, zoals zijn papa twintig jaar geleden, fikse stappen: zes overwinningen en een zesde plaats in het BK in Roosdaal-Pamel, als derde (na Steffen De Schuyteneer en Liam Van Bylen, Vlaanderens snelsten) van de groepssprint voor de vierde plaats na de drie vluchters die hem ontglipten. Hij verkeerde al enkele weken in bloedvorm en dat vertaalde zich almaar meer in klinkende resultaten tot er op 10 augustus een kink in de mooie kabel kwam. Tijdens de opwarming van zijn koers in Brasschaat werd hij door een auto omvergereden en met een pijnlijke kniezwelling opgeraapt die hem drie weken uit competitie en tot voorzichtig trainen aanmaande. David Bombeke kreeg hem opgelapt voor het Vlaams kampioenschap in Laarne waarop hij veel zinnen had gezet maar niet al te veel van verwachtte en nog minder toen hij bovendien (net als vòòr het BK) snipverkouden was. Rik Van Looy beweerde ooit dat topvorm een … ziekte is. Mauro zal het niet ontkennen want in Laarne viel alles in de juiste plooi. Milan Bral, Stan Dens, Arne Desimpelaere, Sam Neerinckx, Viktor Soenens en Thibo Vandenabeele hadden meteen de vlucht vooruit genomen. Stuk voor stuk hardrijders die tot een ploegentijdrit in staat waren, vandaar dat Mauro ze niet liet ontglippen, zoals hem met drie anderen overkwam in het kampioenschap van België.

Mauro was als Vlaams kampioen stevig gelanceerd voor de herfst, hij behaalde twee volgende (regionale) overwinningen en stond in Jemeppe-sur-Sambre op het podium en bijna ook in dat van de ‘Keizer’.

Mauro werd een hebbeding voor de betere clubs die hun juniorenkern wilden uitbouwen. Luc Rooms was het meest overtuigend om voor Avia-Rudyco te kiezen. 

Het mindere nieuws is dat Mauro’s beproefde knie tijdens het schoolsporten heropspeelde. Een oedeem zette hem opnieuw op non actief en halfweg december was hij nog niet van al zijn twijfels bevrijd. Sportdokter Jan Mathieu, masseur Danny Vermeiren en kinesist David Bombeke zullen er dus nog werk aan hebben maar in hun goede handen kan het niet anders dan goedkomen.