Jelle HARTEEL zal sterker uit zijn annus horribilis komen  

 

2021 is nogal een annus horribilis geweest voor de Harteeltjes, enkel de oudste telg Robbe (°1999) ontkwam aan de rampspoed.

Jelle reed op 23 oktober zijn derde en kennelijk laatste veldrit als belofte: na 4de in (de B-veldrit van) Moerkerke en 29ste in Ardooie werd hij 39ste in Ruddervoorde, exact een maand nadat hij in het wereldkampioenschap voor junioren in Leuven niet onaardig 28ste was geworden.

Dat hij met Jente Michels, Alec Segaert, Cian Uijtdebroeks en Vlad Van Mechelen uit een ijzersterke lichting werd gedistilleerd voor het WK in eigen land, zegt veel over zijn positionering binnen het Vlaamse wielerlandschap. Nòg duurzamer dan die momentopname was het feit dat hij als neo-belofte in 2022 deel zal uitmaken van Lotto-Soudal u23. 

Een onverdeelde goednieuwsshow, had ik gedacht maar de realiteit wil het anders. Jelle geraakte in augustus door Covid-19 besmet en niet in de mildste vorm. Hij moest tien dagen zwaar ziek de kamer houden en ook daarna werd hij niet meteen terug de oude. Toch mocht hij, na een geruststellend BK, zijn WK-selectie behouden en dat gaf hem een boost van jewelste.

Dat Jelle in Ruddervoorde zijn ultieme veldrit had gereden, was klaarblijkelijk maar pertinent onwaar. Hij kreeg in oktober zware klierkoorts (die al langer in zijn lichaam moet gewoekerd hebben) en raakte gedurende vijf weken geen tweewieler aan. Conditioneel viel hij op nul terug. 

Goed dat hij zijn geboekte fietsvakantie op Tenerife kon oppikken en aan de fysieke heropbouw beginnen zodat hij na Nieuwjaar een tandje kan bijsteken tijdens zijn individuele stage in de B&B Meta Volante van zijn streekgenoten Geoffrey Luyssen en Nancy Derycke. Die passage moet hem klaarstomen voor de ploegstage in februari. 

2021 werd sportief geen afknapper, wel integendeel. Jelle sprokkelde als tweedejaarsjunior een mooi seizoen bijeen met zijn passage in de zware Ain Bugey Valromey Tour (Fr.) als highlight: driemaal in de top tien van de daguitslag en 20ste in het eindklassement. Meerdaagse inspanningen bleken goed aan hem besteed: 4de in de Keizer van Koksijde en 10de in de Driedaagse van Axel (Ned.), ei zo na telkens ingeleid door de eerste dagzege. In Koksijde lukte dat, in Axel was de Amerikaan Artem Shmidt hem te vlug af. Tijdens de Vlaamse Ardennenrit op de slotdag in Velzeke reed Jelle tweemaal lek en vooral de foute tweede wielwissel nam teveel tijd in beslag. Jelle verloor ruim twee minuten en viel in het klassement van de tweede naar de tiende eindplaats terug.  

Tussen de Keizer en Axel door, in de periode dat mama Katy geopereerd werd aan de ziekte van Crohn, verwachtte hij veel van Paris-Roubaix maar hij werd op de eerste kasseistrook in een massale val meegesleurd en moest aan een uitzichtloos inhaalmaneuver beginnen dat hem toch nog naar de 14de plaats voerde.  

Jelle liet zich voorafgaandelijk ook gelden in de interclubs van Reningelst, de Johan Museeuw Classic en Ingelmunster en met halfoogst was er zijn dubbelslag (in Kluizen-Evergem en Torhout).

Eén opmerking toch: Jelle moet van het tijdrijden een werkpunt maken. In Wulpen, de tijdrit (6 km.) van de Keizer, werd hij 48ste op een halve minuut van de Britse eerstejaars Jamie Whitcher. In die van Axel werd hij 39ste met over de 12,2 km. op anderhalve minuut van de aanstaande vice-wereldkampioen Joshua Tarling en Europees kampioen Alec Segaert. Dat moet beter niet voor het tijdrijden zelf maar omdat hij misschien ooit in een situatie komt dat hij in een korte rittenkoers een klassement moet verdedigen. Bij Jelle zit het hem meer tussen de oren dan in de benen. 

Jelle lijkt alvast duurzamer te worden dan zijn 42-jarige papa die op het einde van vorige eeuw een absolute topper (zowat de evenknie van Stijn Devolder) was die tientallen overwinningen behaalde waarbij vooral de Keizer-Koksijde 1996 en de Flanders Europe Classic 1998 in Geraardsbergen. Vanaf 1999 (het jaar dat Robbe werd geboren) was het helemaal ‘op’, iets waarvoor Dirk en mama Katy hun jongste zoon wilden behoeden. 

De invulling van zijn jonge dagen staat daarin centraal. Jelle verdeelt zijn tijd buiten het wielrennen tussen duaal leren in het Atheneum van Nieuwpoort en deeltijds werken bij Decat Veurne, waar papa Dirk teamleider is. Indien Dirk een kwarteeuw geleden in dergelijke comfortzone had mogen vertoeven, dan …