Absoluut zonder absolutie

 

Toon AERTS en Shari BOSSUYT kregen zoveel als een ‘executie zonder vonnis’

 

 

Het WTV-Focus - sportjaaroverzicht heeft mij opnieuw aan het piekeren gezet over wat Toon Aerts (in januari 2022) en Shari Bossuyt (in maart 2023) is overkomen: in hun lichaam werd een microdosing letrozol metaboliet gevonden. 

Beide renners beweerden het product niet (bewust) te hebben ingenomen en dat het in hun bloed moet beland zijn via voeding of via een gecontamineerd voedingssupplement. 

Probleem is dat ze zelfs voor dat laatste absoluut verantwoordelijk zijn met alle dramatische gevolgen vandien.

Aerts en Bossuyt testten, elk afzonderlijk, positief na een wedstrijd in Normandië, een regio in Frankrijk waar de veeteelt intens bedreven wordt en de koeien ter bevordering van hun fertiliteit met letrozole behandeld worden. Studies hebben aangetoond dat het product kan teruggevonden worden in de melk van die koeien, weliswaar in micro hoeveelheden.

Jammer genoeg zijn de dopinganalyses van een Frans labo zo absoluut zijn dat ze de geringste hoeveelheid terugvinden en dat dan moeten rapporteren aan de controlerende instantie. Volgens Renaat Schotte krijgt het daar zelfs subsidies voor, wat hun drijfveer verandert en het initieel ethische opzet doet overstijgen. 

Pertinente vraag: is bedoeld labo uniek in zijn rigide werking en zou het ook de stalen van bijvoorbeeld de Tour of de Champions League mogen analyseren? Of riskeert men het liever niet om hogere belangen te schofferen? 

In een ‘normale’ rechtspraak heeft men ‘liever tien schuldigen vrij dan één onschuldige in de gevangenis’ maar in de sportrechtspraak primeert de absolute aansprakelijkheid op het hoogste vermoeden van onschuld. De betrokken atleten moeten aantonen hoe een product te goeder trouw in hun lichaam is beland. Een studie volstaat niet. Voor het World Anti-Doping Agency moeten Bossuyt en Aerts hun opwachting maken met de desbetreffende foute koe annex haar brik melk, zoals Hans Vandeweghe het in ‘De Morgen’ plastisch voorstelde. Ga daar maar eens aan staan.

 

Toon Aerts heeft zijn tweejarige verbanning bijna uitgezeten. Op zaterdag 17 februari mag hij in de Exact Waaslandcross van Sint-Niklaas zijn langverbeid heroptreden maken maar het zal (ook dat nog) niet op één van de voorste rijen zijn. ’s Anderendaags is er de Brussels Universities en de zondag daarop mag hij zijn ultrakorte winter in het veld alweer afsluiten in Oostmalle. 

Met zijn CX Team Deschacht-Hens-Maes zal hij zich daarna ook uitleven in de wegcompetitie (waarin hij in 2017 de Iinternationale Wieler Trofee van Oetingen won en in 2019 de bergprijs van de Flèche du Sud en de Tour de Wallonie) in de aanloop naar een volle winter 2024-2025 in het veld. 

Shari Bossuyt is nog lang niet aan een wederoptreden toe en het is zeer de vraag of dat er ooit nog komt voor deze 23-jarige vrouw die reikhalzend uitkeek naar de Jeux Olympiques de Paris, waar zij als sidekick van Lotte Kopecky voor een gouden medaille in aanmerking zou zijn gekomen en met wie ze trouwens in 2022 in Saint-Quentin-en-Yvelinnes (Fr.) al wereldkampioen in de madison was geworden.

In plaats daarvan wordt Shari dus verbannen voor iets wat ze met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet gedaan heeft, Deze bestraffing is dus absoluut buiten proportie en waarmee je mensen kraakt en naar de rand van de mentale afgrond duwt, terwijl men zware criminelen bij gebrek aan tastbare bewijzen gewoon vrijgelaten worden. 

Voor Toon Aerts en Shari Bossuyt daarentegen is het zoveel als een executie zonder vonnis. Zelfs indien ze effectief schuldig zouden zijn, dan nog verdienden ze meer verweer en steun van de instanties die het in deze mee voor het zeggen hebben.