Michael MATTHEWS 

won minder vaak dan gedacht

Met de GP Castellon is Michael Matthews, net als in 2011 (dagzege in Tour Down Under) vroeg begonnen met het opdrijven van zijn globaal zegecijfer dat met 41 beduidend lager is dan ingeschat met ondank aan de jongste jaren: in 2020 slechts één keer gewonnen, in 2021 geen enkele keer, in 2022 tweemaal en in 2023 één keer. Dat ging evenwel niet helemaal ten koste van kwaliteit met de Bretagne Classic 2020, een dagzege van Catalunya en in de Tour 2022 en in de Giro 2023.

 

Na Cadel Evans, Phil Anderson en Richie Porte is hij de vierde best prestérende Australiër ooit dankzij vooral: 

10 dagzeges in de grote ronden (4 in de Tour, 3 in de Vuelta, 3 in de Giro);

winst in de WB-manches van Montréal 2018, Québec 2018 en 2019, Plouay 2020:

dagzeges in Paris-Nice (3), Catalunya (3), de Itzulia Basque Country (3), Down Under, Suisse, Romandie, BinckBank Tour, …

Matthews is de wereldkampioen der beloften van 2010, sant in eigen land (Geelong), waar hij het vooral haalde van John Degenkolb, Taylor Phinney, Arnaud Démare, Sonny Colbrelli, …

Wereldkampioen werd hij een tweede keer, met Sunweb in de ploegentijdrit in het Noorse Bergen in 2017 met Søren Kragh Andersen, Tom Dumoulin, Lennard Kämna, Wilco Kelderman, Sam Oomen als kompanen.

Bij een individuele regenboogtrrui van de beroepscategorie kwam ook al vervaarlijk dicht: als tweede (na Peter Sagan) in Richmond 2015 en als derde (na opnieuw Peter Sagan en Alexander Kristoff) in Bergen 2017 en tussendoor vierde in Doha 2016.

In nog meer andere grootste ééndagskoersen overviel hem het dubbele gevoel van een dichte ereplaats: in Milano-Sanremo (5x), Gent-Wevelgem, de Amstel Gold Race (4x) en zelfs in Liège-Bastogne-Liège (4de in 2017), wat erop wijst dat hij allrounder is dan velen hem inschatten.

Wat de vorige alinea betreft gelijkt hij treffend op Sep Vanmarcke, die zelfs nog meer grossierde in dichte ereplaatsen: in de E3 Harelbeke (zesmaal tussen de 4de en de 8ste plaats), in Gent-Wevelgem (2de in 2010 en 2016, 3de in 2022), in de Ronde van Vlaanderen (3de in 2014 en 2016, 5de in 2021), in Paris-Roubaix (2de in 2013, waarna driemaal vierde en 6de in 2018). 

In die regio opende Sep nochtans met een overwinning in de Omloop HNB 2012, na een rechtstreeks duel met Tom Boonen. In de Vlaamse openingskoers werd hij nog driemaal derde en één keer vierde en vijfde.  

De 35-jarige Anzegemnaar bleef, in schril contrast met Matthews, in de grote ronden helemaal verstoken van dagzeges en dat zal zo blijven want Sep moest begin juli 2023, wegens kans op hartfalen, zijn carrière vervroegd afsluiten.

Zijn pijnlijkste moment overkwam hem in Paris-Roubaix 2013, waarin het met gering verschil moest afleggen tegen de ervaren Fabian Cancellara, er kwamen hete tranen aan te pas.

Michael Matthews had dezelfde bad feelings in het WK 2015 van Richmond, waar hij slechts voor de tweede plaats kon spurten omdat de invloedrijkere Sagan weinig in de weg werd gelegd voor zijn eerste regenboogtrui.

 

Het WK was niet besteed aan Vanmarcke zoals Paris-Roubaix niet aan Matthews.