Hij was véél méér dan dat maar koos 

voor kermiscoureur om méér te verdienen

Jan BOGAERT 

werd schromelijk onderschat

 

 

Jan Boogie Bogaert is niet meer, hij overleed gisteren in de vooravond aan een slepende ziekte, hij was anderhalve maand geleden amper 66 jaar geworden. 

‘De Koning van de Kermiskoersen’ …: indien je hem zonder bijsluiter zo typeert dan doe je Jan Bogaert schromelijk tekort want hij was véél meer dan dat.

Als tiener behoorde hij tot de bijzondere lichting van de bouwjaren 1956, 1957 en 1958, waarvan ook Jan Blomme, Ronny Claes, Luc Colyn, Claude Criquielion, Etienne De Wilde, Fons De Wolf, Jan Nevens, Guy Nulens, Eddy Planckaert, Walter Schoonjans, William Tackaert, Pieter Verhaeghe, Patrick Versluys, Daniël Willems, … deel uitmaakten. 

Jan Bogaert (tweede van rechts) in het gezelschap van onder anderen de ex-renners Etienne De Beule (die ons ook al ontviel, op 10 juni 2023) en Franky De Gendt.

Jan was een véélwinnaar was (25 overwinningen als nieuweling, 60 als junior, 50 als liefhebber) die de kwantiteit van zijn successen kwalitatief oplijstte: het kampioenschap van Oost-Vlaanderen als neo-junior in 1975, de proloog van de Tour de l’Avenir 1978 en 1979 (telkens in Divonne-les-Bains) en van de G.P. Wilhelm Tell 1979, de Franco-Belge 1979, de Internatie in Reningelst 1979, de Vuelta a Ampurdan (Sp.) 1979. 

Misschien nog het strafst van al was dat hij in zijn bestjaar 1979 (na Phil Anderson) tweede in de G.P. des Nations u23 (een individuele ... tijdrit van 45 km. in Cannes) en zesde werd in het WK in Valkenburg. 

Jan Bogaert was helemaal klaar voor de beroepscategorie, waar hij met open armen ontvangen door MiniFlat - Vermeer-Thijs.

Vanaf 1981 begon zijn recital van mooie overwinningen op een totaal 42 op de uci-kalender (en nòg méér in de kermiskoersen): de eindoverwinning in de Driedaagse De Panne - Koksijde, een dagzege in de Tou rde Suisse en in de Ronde van Nederland. Zowel in 1982 (E3 Harelbeke) als in 1983 (Scheldeprijs Schoten) behaalde hij triomfen met absolute meerwaarde. Vooral die in Harelbeke kon tellen want behaald op een ziedende Roger De Vlaeminck die het niet kon hebben dat een ‘kermiscoureur’ hem belette om de E3 op zijn illuster palmares bij te schrijven.

Dat waren toen nog nationale topkoersen maar ook op de internationale bühne wist Janneman zich te onderscheiden: 5de in Gent-Wevelgem 1980 en 1982, 3de in Paris-Brussel 1981, 16de in Milano-Sanremo 1982, 5de in de Ronde van Vlaanderen 1982 en 2de (na Phil Anderson maar vòòr Jan Raas) in de Amstel Gold Race. Daarna leek er verval in te komen. Winst in Nokere Koerse (toen nog een veredelde kermiskoers) en een dagzege (behaald op Eddy Planckaert) in de Ronde van België luidden in 1984 de ommekeer in. Jan zocht en vond daarna meer zijn heil in het nationale circuit en had zijn goede redenen voor: het was de switch naar véél meer verdienen.

 

De misschien wel iets te weinig ambitieuze Waaslander waagde zich ook tweemaal aan de Giro en de Tour, die hoegenaamd niet zijn ding waren en toch ledigde hij de bittere kelk drie van de vier keren tot op de bodem.

Een zweem van ingetogenheid typeerde Bogaert die liever stille dan luide Jan was. Indien hij als coureur de topper was geworden die allicht in hem schuilde dan zou hij niet gelukkiger geweest zijn dan hij als levensgenietende vrijgezel was.

"Uiteraard zou ik het nu helemaal anders aanpakken want er zijn nog amper kermiskoersen", liet Jan zich enkele jaren geleden ontvallen. "Ik zou dus iets anders moeten verzinnen om mij te onderscheiden. Het niveau van Greg Van Avermaet zou ik niet gehaald hebben, ook niet dat van Oliver Naesen maar wel net daaronder en het zou in een goed gestructureerd team lonend geweest zijn want ik zou niet te beroerd geweest zijn om mij ook als een goed verloonde teamplayer waar te maken."

 

Het Waasland verliest een coryfee die het niet licht zal vergeten.